Последний шанс (Собачка) - Крематорий

Ту собачку, что бежит за мной зовут «Последний шанс»

Звон гитары и немного слов — это все, что есть у нас.

Мы громко лаем и кричим, бросая на ветер слова,

Хотя я знаю о том, что все это все это зря.

На моих шузах лежит пыль многих городов.

Я раньше знал, как пишутся буквы, я верил в силу слов.

Писал стихи, но не стал поэтом и слишком часто был слеп.

Мое грядущее — горстка пепла, мое прошлое — пьяный вертеп.

Но были дни, которые запомнятся мне навсегда —

Иная жизнь, иные времена,

Грязный подвал, и на стенах женщины, отчизна которых — туземный атолл,

Сомнительный звук, но в каждом аккорде — слепая вера в Rock"n"Roll.

Но кто-то разбил хрусталь наших грез и вырвал из жизни дни,

Дни, когда мы верили в то, что все еще впереди.

Твердым шагом мы идем вперед, нам нечего терять.

И нет сил, чтобы бросить все и сызнова начать.

Но если ты чувствуешь это, как чувствует негр блюз.

Тогда моя собачка права, и, может быть, ты поймешь меня.

А ту собачку, что бежит за мной зовут «Последний шанс»

Звон гитары и немного слов — это все, что есть у нас.

Мы громко лаем и кричим, бросая на ветер слова,

Хотя я знаю о том, что все это все это зря!

De hond die achter me aan rent heet "Last Chance"

Het geluid van een gitaar en een paar woorden is alles wat we hebben.

We blaffen en schreeuwen luid, terwijl we woorden in de wind gooien,

Hoewel ik weet dat dit allemaal tevergeefs is.

Op mijn schoenen ligt het stof van veel steden.

Vroeger wist ik hoe letters worden geschreven, ik geloofde in de kracht van woorden.

Hij schreef poëzie, maar werd geen dichter en was te vaak blind.

Mijn toekomst is een hoop as, mijn verleden is een dronken hol.

Maar er waren dagen die ik me voor altijd zal herinneren -

Een ander leven, een andere tijd

Een vuile kelder, en op de muren van een vrouw wiens thuisland een inheems atol is,

Een dubieus geluid, maar in elk akkoord schuilt een blind vertrouwen in Rock 'n' Roll.

Maar iemand brak het kristal van onze dromen en griste dagen uit het leven,

De dagen dat we geloofden dat alles nog in het verschiet lag.

Met een stevige stap gaan we vooruit, we hebben niets te verliezen.

En er is geen kracht om alles op te geven en opnieuw te beginnen.

Maar als je het voelt, hoe de zwarte blues voelt.

Dan heeft mijn hond gelijk, en misschien begrijp je me dan.

En die hond die achter me aan rent heet "Last Chance"

Het geluid van een gitaar en een paar woorden is alles wat we hebben.

We blaffen en schreeuwen luid, terwijl we woorden in de wind gooien,

Hoewel ik weet dat dit allemaal tevergeefs is!