Я умер сам - Краденое солнце

Я умер сам, меня не стало.

Я похоронен под каштаном.

Девочки приходят и плачут

На моей могиле.

А я лежу в оцепененьи,

Я наслаждаюсь птичьим пеньем,

А ты меня, как видно, позабыла.

А земля, чья земля

Та, в которой я?

Будет все, сбудется,

Но только без меня …

Но ты придешь ко мне, я знаю.

Не верю сам, но ожидаю,

Сядешь надо мною и станешь

говорить о детях.

Но не жалей, не думай плохо,

Печаль пройдет с последним вздохом,

Твоя печаль уедет на хромых медведях.

А земля, чья земля

Та, в которой я?

Будет все, сбудется,

Но только без меня …

Ik stierf zelf, ik was weg.

Ik ben begraven onder een kastanjeboom.

Meisjes komen en huilen

Op mijn graf.

En ik lig in een roes,

Ik geniet van vogelzang

En je bent me blijkbaar vergeten.

En het land, wiens land

Degene waar ik in zit?

Alles zal uitkomen

Maar zonder mij...

Maar je komt naar mij toe, dat weet ik.

Ik geloof mezelf niet, maar ik verwacht

Zit over me heen en word

praten over kinderen.

Maar heb geen spijt, denk niet slecht,

Verdriet zal voorbijgaan met de laatste ademtocht,

Je verdriet zal wegdrijven op kreupele beren.

En het land, wiens land

Degene waar ik in zit?

Alles zal uitkomen

Maar zonder mij...