Conduit - King Goat

And burns too soon.

Wounds on cue.

Nothing to show.

And yet, you know.

Pride undone, the way is lost.

One last time before we lay these ghosts to rest.

Petrified and self exiled, I would throw myself into the sun.

I am too sick, weak and tired, and I know the worst is to come.

Under one unblinking eye, cursed to live yet doomed to die,

The universe, under its own weight contracts and folds into its final fate.

What am I?

I should have perished

But I’m all alone now.

All around me is void.

How could it be that all creation lies in me?

For eons I linger, or maybe a fleeting moment.

Something is building.

Wonder and resentment.

Deeper and deeper, I owe existence nothing.

Mocking my fury, creation takes root and explodes.

I had the chance to create a perfect form.

Devoid of malice.

Of peace and beauty born.

When all was silent, I could have stopped it all.

Yet, in my anger, I only brought forth the storm again.

The cycle begins.

And as I fade my last thought is only regret.

En verbrandt te snel.

Wonden op het juiste moment.

Niets om te laten zien.

En toch, weet je.

Trots ongedaan gemaakt, de weg is verloren.

Nog een laatste keer voordat we deze geesten te ruste leggen.

Versteend en zelf verbannen, zou ik mezelf in de zon werpen.

Ik ben te ziek, zwak en moe, en ik weet dat het ergste moet komen.

Onder één onophoudelijk oog, vervloekt om te leven maar gedoemd te sterven,

Het universum trekt zich onder zijn eigen gewicht samen en vouwt zich in zijn uiteindelijke lot.

Wat ben ik?

Ik had moeten omkomen

Maar ik ben nu helemaal alleen.

Overal om me heen is leegte.

Hoe kan het dat alle schepping in mij ligt?

Eeuwenlang blijf ik hangen, of misschien een vluchtig moment.

Er is iets aan het bouwen.

Verwondering en wrok.

Dieper en dieper ben ik het bestaan ​​niets verschuldigd.

Mijn woede bespotten, creatie schiet wortel en explodeert.

Ik kreeg de kans om een ​​perfect formulier te maken.

Zonder boosaardigheid.

Van vrede en schoonheid geboren.

Toen alles stil was, had ik het allemaal kunnen stoppen.

Maar in mijn woede bracht ik alleen maar de storm weer voort.

De cyclus begint.

En terwijl ik vervaag, is mijn laatste gedachte alleen maar spijt.