Ulos - Khid, RPK

Yeah

Tää on viimenen

Ja sit ei oo enää

Ja se menee näin

Tää ei oo yksinäiseten laulu, tää on kylmäks palanu aamu

Tulva nousee mun huoneessa, kun myrsky karkaa suonista

Pidätä henkee suon luomissa, aavikko pakenee puolestas

Tippunu valonsäteet eteen, hajal lattial tuijotan vaan

Elo karkaa loisteputkista

Ja kun etit mua viimeseen maanrakoon, löydät mut lähel aurinkoo

Kaiut leikkaa katuu, ikävä sisällä sulkee suun

Vedä se takas ennen kun kasvot on juuttunu

Epäkunnossa mun ääni maanalla painetta

Mä kasvatin vahingossa mustan aukon, kun mä etin avaruutta

Kantanu kylmiä väreitä mukana alusta asti tuu mukaan

Helppo ommella sielu kii, kävellä loppuun silmät kii

En oo enää se jäbä malmin metsäs

Selkä kohti maailmaa ja valonsäteet peräs

Pitämäs piilos lasihautaa enkeli reppuseläs

Valmiina lähteen vaan sen takii, ettei maailmaa tuu peräs

Tää paine pakenee huoneesta, sormista kuolleista

Sähkö laskeutuu, kunnes ikkunat särkyy kurvissa

Pidätä henkee uudestaan, vuori mun luureissa

Ihaillen totuuden tuoksu kadunmiehen puheissa

Ulos

Myrkyt kaatuu ulos

Ei seittii, ei enää

Ei enää, ei ketää

Ulos

Kadota musta ulos

Ei kotii, ei ketää

Ei enää, ei mitää

Ulos

Myrkyt kaatuu ulos

Ei seittii, ei enää

Ei enää, ei ketää

Ulos

Kadota musta ulos

Ei kotii, ei ketää

Ei enää, ei mitää

Mitä nyt törmää jäbään

Siistii et on eri meininki

Kun katon taaksepäin, kaupunki kasvaa väärinpäin

Ylösalasin roikkuu, ja soittaa ikuista torkkuu

Jälleen kerran myöhässä, mut kaamos kävi yökylässä

Ja käski lähettää terveiset, toivottavasti paranet

Hajataitto hävinny pois, ystävä antaa levyt pois

Kuiskaa mun perään, mä tiesin et sä heräät

Ei enää metsää, ei enää

Ei kestä, ei värejä pimeydestä

Vaan kaikki yhdessä

Kipinä kummaltkin puolelta, astuu alas vuoteelta

Kohottamassa katonrajaan, ettimässä huomista

Ei patinaa, kuparinauha kauniina

Neliraituri päälle, ja ghettotyylit nauhottaa

Ei kapinaa, eli ne ne nurkat rauhottaa

Ääriviivat pakenee pois, unettomuus on kaukana

Ei tyhjäkäyntiä, esittämässä ihmistä

Mä päästin irti, ja elän silti

Kiitos, ulos

Ulos

Myrkyt kaatuu ulos

Ei seittii, ei enää

Ei enää, ei ketää

Ulos

Kadota musta ulos

Ei kotii, ei ketää

Ei enää, ei mitää

Ulos

Myrkyt kaatuu ulos

Ei seittii, ei enää

Ei enää, ei ketää

Ulos

Kadota musta ulos

Ei kotii, ei ketää

Ei enää, ei mitää

Ulos

Ulos

Ulos

Ulos

Ja

Het is de laatste

En meer is het niet

En het gaat zo

Dit is geen eenzaam lied, dit is een koude, verbrande ochtend

De vloed stijgt op in mijn kamer als de storm uit de aderen ontsnapt

Houd je adem in bij de creaties van het moeras, in plaats daarvan zal de woestijn vluchten

Gevallen lichtstralen voor me, verspreid over de vloer, ik staar alleen maar

Leven ontsnapt uit tl-buizen

En als je me naar de laatste gletsjerspleet achtervolgt, vind je me dicht bij de zon

De echo's snijden de straat, het verlangen van binnen sluit de mond

Trek het terug voordat het gezicht vast komt te zitten

Buiten gebruik, mijn stem staat onder druk

Ik heb per ongeluk een zwart gat laten groeien toen ik op zoek was naar de ruimte

Kantanu brengt vanaf het begin koude gevoelens met je mee

Makkelijk om de ziel kii te naaien, loop naar de eind ogen kii

Ik ben niet meer dat stomme ertsbos

Met je rug naar de wereld en de lichtstralen die volgen

Hij houdt een verborgen glazen tombe met een engel in een rugzak

Ik vertrek klaar omdat de wereld niet achteruit komt

Deze druk ontsnapt uit de kamer, uit de vingers van de doden

De elektriciteit valt weg totdat de ruiten in de bochten versplinteren

Houd je adem weer in, berg in mijn koptelefoon

De geur van waarheid bewonderen in de woorden van de man op straat

Uit

Het gif valt eruit

Niet meer, niet meer

Niet meer, niemand

Uit

Verdwijn de black-out

Geen huis, niemand

Niet meer, niets

Uit

Het gif valt eruit

Niet meer, niet meer

Niet meer, niemand

Uit

Verdwijn de black-out

Geen huis, niemand

Niet meer, niets

Wat is er verdomme aan de hand?

Cool dat je in een andere bui bent

Als ik terugkijk, groeit de stad op zijn kop

Het nachtkastje hangt en de eeuwige snooze roept

Wederom laat, maar kaamos ging naar het nachtdorp

En zei me de groeten te doen, ik hoop dat je beter wordt

Vervorming is weg, een vriend geeft de schijven weg

Fluister me na, ik wist dat je niet wakker zou worden

Geen bos meer, niet meer

Kan er niet tegen, geen kleuren uit het donker

Maar allemaal samen

Een vonk van beide kanten stapt uit het bed

Naar het plafond stijgen, uitkijken naar morgen

Geen patina, koperen strip in mooie staat

De vier-stringer aan, en de getto-stijlen nemen op

Geen rebellie, dus die hoekjes komen tot rust

Contouren lopen weg, slapeloosheid is ver weg

Geen stationair draaien, zich voordoen als een mens

Ik liet los en ik leef nog

Bedankt, uit

Uit

Het gif valt eruit

Niet meer, niet meer

Niet meer, niemand

Uit

Verdwijn de black-out

Geen huis, niemand

Niet meer, niets

Uit

Het gif valt eruit

Niet meer, niet meer

Niet meer, niemand

Uit

Verdwijn de black-out

Geen huis, niemand

Niet meer, niets

Uit

Uit

Uit

Uit