Hola - Kendo Kaponi, Darlene

Hola, quiero escribirte otro día más

Que la paso sola

Aunque sé que mis palabras las ignoras

Y sé que no sirve de nada escribirlo en un papel

Cuánto te extraño, sé que más te voy a ver

Pero como que me pregunta siempre que él se va a acostar

Si mañana papá de regresar

Y ahí, es que me nubla la confusión

Por qué no sé qué decirle

Anda, dime por favor

Y ahí, es que me rompe el corazón

Porque esa misma pregunta

Cada día me hago yo

Son las 3:45 a.

m y adentro de mi carro

Ella de frente en una guagua

Las manos me sudan

Y solo espero ese momento

Es solo un robo

Pero esta noche yo gano

O simplemente, lo pierdo todo

Me sentenciaron doble vida

Son 200 el protocolo

Y en la cartel el juez tenía mi nombre con tres apodos

Le hablaron al jurado de un crimen organizado

Y yo callado en mi mente porque todo lo hice solo

Un crimen por amarrarlo, secuestro, por secuestrarlo

Y organiza’o de qué si yo lo hice sin pensarlo

Es más lo monté en el carro sin tocarlo

Las marcas de los brazos

Cuando el forcejeo pa' amarrarlo

Dentro del carro empezamo' a conversar

Yo le empecé a explicar casi nervioso

No puedo guiarlo

Vuelvo a amenazarle

Le digo «Amigo, déjate llevar»

Mientras lo alumbro

Sabiendo que nunca le iba a disparar

No soy persona de matar, ni de mentir, ni de robar

Pero perdí el empleo y de algún la’o lo tengo que sacar

Y antes que yo lo amordazara

Yo le dije que jurara

Que si yo le daba break y lo soltaba no iba a recordar mi cara

Al parecer sintió que no tenía nada que perder

Él se volvió a mover y el tiro se me safa sin querer

Así fue que pasó todo, así que apunta

Yo sueño con ver mi familia junta

Y no sé qué contestarte cada vez que me preguntas

Y ahí, es que me nubla la confusión

Por qué no sé qué decirle

Anda, dime por favor

Y ahí, es que me rompe el corazón

Porque esa misma pregunta

Cada día me hago yo

Una semana luego de mi sentencia

Me comuniqué y te dije

Que sólo por tres minutos mi voz había vuelto

Pero que yo nunca iba a poder salir de este lugar

Que le dijeras a nuestro hijo que yo había muerto

Y desde ese entonces han llegado cuatro cuartas por semana

Durante 16 años, al final de cada una de ellas

Dice que él pregunta por mí y que no sabe qué decir

Que si sólo te puedo responder una sola vez si se puede

Y es por eso que sólo hoy te diré qué decirle al nene

Dile que me encantaban los Mercedes

Y prometí que sí se puede

Un día me iba a comprar uno pa' pasearlo con ustedes

Dile que me encantaban las bromas

Y prometí llevarte a Roma

Y tú te conformabas con San Juan y el Parque Las Palomas

Caminar por adoquines, los domingos eran de cine

Y que antes que él naciera ya le habíamos compra’o patines

Me le explicas que la vida no es un juego de game boy

Mira las cosas que yo hice y es por eso que no estoy

Me siento muerto, a veces leo las cartas y me divierto

Porque siento que de alguna forma ya yo he vuelto a ese lugar

Con los detalles que nunca los voy a olvidar

Sabiéndolo to' de mi cuento estando claro del final

Yo dejo que las horas pasen y que las verdades nunca se disfracen

No quiero que tú y el nene por mi culpa se matracen

Tú me hiciste y eso a mí me pone triste

Porque tú tienes futuro pero el mío ya no existe

Y ahí, es que me nubla la confusión

Por qué no sé qué decirle

Anda, dime por favor

Y ahí, es que me rompe el corazón

Porque esa misma pregunta

Cada día me hago yo

A sus 44 años

El ex-pequeño monte de Christian

Está sepultado junto y de ese mismo lado

Donde los recuerdos prometen no dejar de lastimar

Donde los sentimientos que un día enterró

Hoy han dado fruto de una vida a muerte

Enferma de esa nostalgia que sólo promete curar

Con remedios caseros, de sábanas amarradas

En los tubos oxidados de una litera

Que ha visto el desolado deterioro sentimental

De almas que han transitado solas

Hasta que optaron por el suicidio

A los 20 años, Christian perdió su libertad

Y lleva 24 años de sentencia

Su ex-esposa aún le guarda el secreto en frente de su hijo

Que a sus 23 años piensa que papá está muerto

Aún papá estando vivo

Christian, hace 7 años, de seis a cinco de la tarde

Después del segundo conteo

Ya no oyen su nombre gritar

Cuando el gobierno llega con el correo

Porque su ex-esposa al parecer entendió

Lo último que Christian en aquella carta le escribió

«Amor, olvídame y vive, tú lograrás ser feliz el día en que entiendas que a los

muertos no se les escribe, te amo, Christian se despide»

Hallo, ik wil je nog een dag schrijven

dat ik het alleen doorbreng

Hoewel ik weet dat je mijn woorden negeert

En ik weet dat het geen zin heeft om het op papier te schrijven

Hoeveel ik je mis, ik weet dat ik je meer zal zien

Maar hij vraagt ​​me eigenlijk altijd wanneer hij naar bed gaat

Ja morgen komt papa terug

En daar is het dat de verwarring me vertroebelt

omdat ik niet weet wat ik moet zeggen

Kom op, vertel het me alsjeblieft

En daar is het dat het mijn hart breekt

omdat diezelfde vraag

Elke dag maak ik mezelf

Het is 3.45 uur.

ik en in mijn auto

Zij van voren in een bus

mijn handen zweten

En ik wacht gewoon op dat moment

Het is gewoon een overval

Maar vanavond win ik

Of gewoon alles verliezen

Ik werd veroordeeld tot een dubbelleven

Ze zijn 200 het protocol

En op de poster had de rechter mijn naam met drie bijnamen

Ze vertelden de jury over een georganiseerde misdaad

En ik zwijg in mijn gedachten omdat ik alles alleen deed

Een misdaad om hem vast te binden, te ontvoeren, om hem te ontvoeren

En organiseer wat als ik het deed zonder erover na te denken

Het is meer dat ik het in de auto heb gemonteerd zonder het aan te raken

De tekens van de armen

Toen hij worstelde om hem vast te binden

In de auto begonnen we te praten

Ik begon het bijna nerveus uit te leggen

Ik kan het niet leiden

Ik bedreig hem weer

Ik zeg hem "Vriend, laat je gaan"

Terwijl ik het aansteek

Wetende dat ik hem nooit zou neerschieten

Ik ben geen persoon om te doden, of te liegen, of te stelen

Maar ik ben mijn baan kwijtgeraakt en op de een of andere manier moet ik hem eruit zien te krijgen

En voordat ik hem kokhals

Ik zei hem te zweren

Dat als ik hem een ​​pauze gaf en hem liet gaan, hij mijn gezicht niet meer zou herinneren

Blijkbaar vond hij dat hij niets te verliezen had

Hij bewoog weer en het schot gleed uit mijn hand

Zo is het allemaal gebeurd, dus mik

Ik droom ervan om mijn familie samen te zien

En ik weet niet wat ik moet antwoorden elke keer als je het mij vraagt

En daar is het dat de verwarring me vertroebelt

omdat ik niet weet wat ik moet zeggen

Kom op, vertel het me alsjeblieft

En daar is het dat het mijn hart breekt

omdat diezelfde vraag

Elke dag maak ik mezelf

Een week na mijn straf

Ik heb contact opgenomen en u verteld

Dat slechts drie minuten lang mijn stem was teruggekeerd

Maar dat ik deze plek nooit zou kunnen verlaten?

Dat je onze zoon vertelde dat ik dood was

En sindsdien komen er vier kwartalen per week

Al 16 jaar, aan het einde van elk van hen

Hij zegt dat hij naar mij vraagt ​​en hij weet niet wat hij moet zeggen

Dat als ik je maar één keer kan antwoorden als je dat kunt

En daarom zal ik je vandaag pas vertellen wat je tegen de baby moet zeggen

Zeg hem dat ik van Mercedes hield

En ik heb beloofd dat het kan

Op een dag zou ik er een kopen om met je mee te lopen

Zeg hem dat ik van de grappen hield

En ik beloofde je mee te nemen naar Rome

En je was tevreden met San Juan en Parque Las Palomas

Lopend op kasseien, zondagen waren films

En dat we voor zijn geboorte al schaatsen voor hem hadden gekocht

Je legt hem uit dat het leven geen gameboy-spel is

Kijk naar de dingen die ik deed en daarom niet ben

Ik voel me dood, soms lees ik de kaarten en heb ik plezier

Omdat ik het gevoel heb dat ik op de een of andere manier al naar die plek ben teruggekeerd

Met de details die ik nooit zal vergeten

Alles weten over mijn verhaal en duidelijk zijn over het einde

Ik laat de uren voorbijgaan en de waarheden zijn nooit verhuld

Ik wil niet dat jij en de baby, vanwege mij, elkaar vermoorden

Je hebt me gemaakt en dat maakt me verdrietig

Omdat je een toekomst hebt, maar de mijne bestaat niet meer

En daar is het dat de verwarring me vertroebelt

omdat ik niet weet wat ik moet zeggen

Kom op, vertel het me alsjeblieft

En daar is het dat het mijn hart breekt

omdat diezelfde vraag

Elke dag maak ik mezelf

Op 44 jaar oud

De ex-kleine berg van Christian

Het is samen begraven en aan dezelfde kant

Waar de herinneringen beloven niet te stoppen met pijn doen

Waar de gevoelens die op een dag werden begraven

Vandaag hebben ze vrucht gedragen van een leven tot de dood

Ziek van die nostalgie die alleen maar belooft te genezen

Met huismiddeltjes, van gebonden lakens

In de roestige pijpen van een stapelbed

Wie heeft de desolate sentimentele achteruitgang gezien?

Van zielen die alleen hebben gereisd

Totdat ze voor zelfmoord kozen

Op 20-jarige leeftijd verloor Christian zijn vrijheid

En hij heeft een gevangenisstraf van 24 jaar

Zijn ex-vrouw houdt zijn geheim nog steeds voor zijn zoon

Dat hij op 23-jarige leeftijd denkt dat papa dood is

Papa leeft nog

Christian, 7 jaar geleden, van zes tot vijf 's middags

Na de tweede telling

Ze horen hun naam niet meer schreeuwen

Als de overheid met de post komt

Omdat zijn ex-vrouw het blijkbaar begreep

Het laatste wat Christian in die brief schreef

"Liefde, vergeet me en leef, je zult gelukkig zijn op de dag dat je dat begrijpt"

Er wordt niet aan de doden geschreven, ik hou van je, Christian neemt afscheid»