The Maple's Lament - Kathy Mattea

When I was alive the birds would nest upon my boughs

And all through long winter nights, the storms would 'round me howl

And when the day would come, I’d raise my branches to the sun

I was the child of earth and sky, and all the world was one

But now that I am dead, the birds no longer sing in me

And I feel no more the wind and rain, as when I was a tree

But bound so tight in wire strings, I have no room to grow

And I am but the slave who sings, when master draws the bow

But sometimes from my memories I can sing the birds in flight

And I can sing of sweet dark earth and endless starry nights

But oh, my favorite song of all, I truly do believe

Is the song the sunlight sang to me while dancing on my leaves

Toen ik nog leefde, nestelden de vogels op mijn takken

En de hele lange winternachten huilden de stormen om me heen

En als de dag zou komen, hief ik mijn takken naar de zon

Ik was het kind van aarde en lucht, en de hele wereld was één

Maar nu ik dood ben, zingen de vogels niet meer in mij

En ik voel geen wind en regen meer, zoals toen ik een boom was

Maar zo strak gebonden in draadstrengen, ik heb geen ruimte om te groeien

En ik ben slechts de slaaf die zingt, wanneer de meester de boog trekt

Maar soms kan ik uit mijn herinneringen de vogels zingen tijdens de vlucht

En ik kan zingen van zoete donkere aarde en eindeloze sterrennachten

Maar oh, mijn favoriete nummer van allemaal, geloof ik echt

Is het lied dat het zonlicht voor me zong terwijl ik danste op mijn bladeren?