Traditional: The Ash Grove - Katherine Jenkins

The ash grove how graceful how plainly it’s speaking

The harp wind through it playing has language for me Whenever the light through its branches is breaking

A host of kind faces is gazing on me The friends of my childhood again are before me Each step wakes a memory as freely I roam

With soft whispers laden its leaves rustle o’er me The ash grove the ash grove again alone is my home

Down yonder green valley where streamlets meander

When twilight is fading I pensively rove

Or at the bright noontide in solitude wander

Amid the dark shades of the lonely ash grove

Twas there while the blackbird was cheerfully singing

I first met that dear one the joy of my heart

Around us for gladness the bluebells were springing

The ash grove the ash grove that sheltered my home

My laughter is over my step loses lightness

Old countryside measures steal soft on my ears;

I only remember the past and its brightness

The dear ones I mourn for again gather here

From out of the shadows their loving looks greet me And wistfully searching the leafy green dome

I find other faces fond bending to greet me The ash grove the ash grove alone is my home

Het essenbos, hoe sierlijk hoe duidelijk het spreekt

De harp wind er doorheen spelend heeft taal voor mij Wanneer het licht door zijn takken breekt

Een groot aantal vriendelijke gezichten staart naar me De vrienden van mijn jeugd staan ​​weer voor me Elke stap wekt een herinnering op terwijl ik vrij rondloop

Met zacht gefluister beladen ritselen zijn bladeren over mij Het essenbos Het essenbos weer alleen is mijn thuis

Beneden ginds groene vallei waar beekjes kronkelen

Wanneer de schemering vervaagt, dwaal ik peinzend rond

Of dwaal op het heldere middaguur in eenzaamheid

Te midden van de donkere tinten van het eenzame essenbos

Ik was daar terwijl de merel vrolijk zong

Ik ontmoette die geliefde voor het eerst, de vreugde van mijn hart

Om ons heen voor blijdschap sprongen de boshyacinten op

Het essenbos het essenbos dat mijn huis beschutte

Mijn lach is voorbij mijn stap verliest lichtheid

Oude landelijke maatregelen klinken zacht in mijn oren;

Ik herinner me alleen het verleden en de helderheid ervan

De dierbaren waar ik om rouw, komen hier weer samen

Vanuit de schaduw begroeten hun liefdevolle blikken me en zoeken weemoedig de lommerrijke groene koepel af

Ik vind andere gezichten die graag voor me buigen om me te begroeten Het essenbos Alleen het essenbos is mijn thuis