Рано ещё хоронить нас - Каста

Наш борт разломлен;

в огромных волнах

Враг нас хоронит непокорённых

В обломках брёвен гребём и тонем

Как нас могли так разбить в итоге?

Мы думали, нам по силам враг любой,

Но погиб флот, разбит в лоб, проигран бой

И может, нам лучше сгинуть к праотцам

Чем пытаться до конца барахтаться

Это был последний вдох, самый мой трудный вдох

Я смог вынырнуть из моря, но снова я под водой

Тянет водоворот, броневой тонет борт

Дай же вырваться на волю мне, чёрт — но он не даёт

Раз и ещё разок, раз и ещё разок, раз

Не время лечь на песок, раз и ещё разок

К смерти никогда никто не бывает готов,

Но пока внутри меня вдох, рано подводить итог

Рано ещё хоронить нас

Мы не сдаёмся на милость

Рано ещё хоронить нас

Мы не сдаёмся на милость

В тот момент я точно решил

Что погибну, что мне больше не жить

И нет сил ни на замах, ни на жим

И воды вдохнул взахлёб от души

В тот момент, когда я решил

Что погиб, какой-то силой пружин

Меня вырвали на свет, я был жив

И выблёвывал назад литражи

Скрутился в лодке, от холода не чую стоп

Продрог до лёгких, бьёт лихорадочный озноб

Ищем тонущих, вдруг кого втащим к нам

В водной толще рука ещё одна

Тянем ещё одного, в удушье солью харкает

Как и наши души, был на волосок от якоря

За бортом плывут обломки среди волн

Край верёвки швартовой и больше никого

Рано ещё хоронить нас (и-раз, и-раз)

Мы не сдаёмся на милость (и-раз, и-раз)

Рано ещё хоронить нас (и-раз, и-раз)

Мы не сдаёмся на милость (и-раз, и-раз)

То, что было дальше, всем давно известно

Об этом сложены легенды, сочинены песни

Ещё не успели сковать Север льды

Как мы разбили врага в пепел и дым

Вместе с нами сражались даже те, кто

Нам никогда раньше не был предан

Увидав нас несломленных и бессмертных

Третьи силы примкнули к нам беззаветно

Вспоминаю сейчас, что всё-таки самым сложным

Было духом не пасть, когда нас враг изничтожил

Не поникнуть, смирясь, что проиграл безнадёжно

Главным было в тот час сделать всё, что только можешь

Да, когда болтало нас в шлюпке горстью калек

Всё, что у нас было — песня, наш оберег

Гребли мы раненые, насквозь околев

И все орали мы хором этот запев

Рано ещё хоронить нас (и-раз, и-раз)

Мы не сдаёмся на милость (и-раз, и-раз)

Рано ещё хоронить нас (и-раз, и-раз)

Мы не сдаёмся на милость (и-раз, и-раз)

Onze kant is gebroken;

in enorme golven

De vijand begraaft ons onoverwonnen

We roeien en verdrinken in de fragmenten van boomstammen

Hoe konden we uiteindelijk zo gebroken zijn?

We dachten dat we elke vijand aankonden,

Maar de vloot werd gedood, verslagen in het voorhoofd, de strijd was verloren

En misschien is het beter voor ons om met de voorouders om te komen

Dan proberen tot het einde te botsen

Het was mijn laatste adem, mijn moeilijkste adem.

Ik was in staat om uit de zee te komen, maar opnieuw ben ik onder water

De draaikolk trekt, de pantserplaat zinkt

Laat me loskomen, verdomme - maar hij laat me niet toe

Eens en nog eens, eens en nog eens, eens

Het is geen tijd om keer op keer in het zand te gaan liggen

Niemand is ooit klaar voor de dood

Maar hoewel er een adem in mij is, is het te vroeg om samen te vatten

Het is te vroeg om ons te begraven

We geven ons niet over aan genade

Het is te vroeg om ons te begraven

We geven ons niet over aan genade

Op dat moment heb ik definitief besloten

Dat ik zal sterven, dat ik niet meer zal leven

En er is geen kracht om te zwaaien of te drukken

En ademde het water in vanuit het hart

Het moment dat ik besloot

Dat stierf, een kracht van veren

Ik werd naar het licht getrokken, ik leefde

En braakte liters terug

Verdraaid in de boot, ik kan de voeten niet voelen van de kou

Koud voor de longen, koortsachtige rillingen

We zijn op zoek naar drenkelingen, ineens slepen we iemand naar ons toe

Nog een hand in de waterkolom

We trekken er nog een, zout spuwend in verstikking

Net als onze ziel, was een haarbreedte van het anker

Puin drijft overboord tussen de golven

De rand van het meertouw en niemand anders

Het is te vroeg om ons te begraven (en-tijd, en-tijd)

We geven ons niet over aan genade (en-tijd, en-tijd)

Het is te vroeg om ons te begraven (en-tijd, en-tijd)

We geven ons niet over aan genade (en-tijd, en-tijd)

Wat er daarna gebeurde, weet iedereen al lang

Hierover worden legendes gecomponeerd, liedjes gecomponeerd

Nog geen tijd gehad om het Noordijs te smeden

Hoe we de vijand tot as en rook hebben verpletterd

Samen met ons vochten zelfs degenen die

We zijn nog nooit eerder verraden

Ons ongebroken en onsterfelijk zien

Derde krachten voegden zich onbaatzuchtig bij ons

Ik herinner me nu dat het nog steeds het moeilijkste is

Het was een geest om niet te vallen toen de vijand ons vernietigde

Niet hangen, accepteren dat je hopeloos verloren hebt

Het belangrijkste op dat uur was om alles te doen wat je kon

Ja, toen we in de boot zaten te kletsen met een handvol kreupelen

Alles wat we hadden was een lied, ons amulet

We roeiden de gewonden door en door

En we riepen allemaal dit gezang in koor

Het is te vroeg om ons te begraven (en-tijd, en-tijd)

We geven ons niet over aan genade (en-tijd, en-tijd)

Het is te vroeg om ons te begraven (en-tijd, en-tijd)

We geven ons niet over aan genade (en-tijd, en-tijd)