Гимн заходящего солнца - Каста, Белый Будда, Дизель

Дизель:

Серые прорези красного неба

Резкие краски, прошлые беды

Знакомый район, но пустые кварталы.

Не видно людей, кругом одни шакалы.

Они ищут добычу под маской заката,

За кусок свежего мяса убивают брата.

Люди живут по законам пустыни,

Их души молчали, сердца их остыли.

Свечи давно догорели в храмах,

Не заживают и дымятся старые раны.

Покрываются пылью безликие иконы,

Я слышу крик — это летят вороны.

Разбитое распятье смотрит вникуда

В каменных глазах еще видна слеза

В ней видно солнце как оно заходит

За край земли и свет за собой уводит.

Когда я один, мне становится тесно,

Я слышу гимн — он заполняет место

Звуками и нотами из уличных запасов

Странной морали всех низших классов.

Прямо из жизни простого гетто

Все как всегда, но совсем не просто это

Ведь это закат перед завершеньем суток,

Серьезная тема, где не будет шуток.

Шымон:

Ворон отчужденно кричит — ему просто страшно

Он чувствует что-то, наверное это важно

В его глазах танец магической семерки,

Всех тринадцатых чисел и еще одной шестерки.

Под музыку красного неба, сухого ветра

Они танцуют, опустошая километры.

Мелодия льется, разбиваясь о землю

Она падает оттуда, она падает сверху.

Прямо на нас она падет смертью

Звуком печали и грузом ответов,

Но в ней не слышна мелодия лести

Лишь звуки предательств, отчаянной мести.

Рвущихся связок и звук тишины

Спускового механизма и неискупленой вины

Слышны Тихие всхлипы вместо смеха

Он разбился на куски оставив звонкое эхо.

Я слышу шаги, где-то рядом, без сомненья

Это духи уходят через другое измеренье

Прямо на небо, вслед за красным лучем

Они идут к закату с щитом и мечом.

Будда:

Ветер разносит отрывки симфоний

Пепел жизни и следы агонии

Сгоревших идей, дотлевающей стали

Останки людей, которые восстали.

Холодная музыка плывет над районом

Кидает пищу голодным воронам

Кружит над улицами, где не видно бога

Где при жизни и при смерти всего одна дорога.

По которой души уносит куда-то

По леснице в небо во время заката.

Они не смотрят назад и не машут рукой

В них холод глубин, они уходят на покой.

Со своего района на краю света

Из грязной трущебы опустевшего гетто,

Но если б хоть где-то задержались лучи

Если б солнце могло породить огонь свечи.

Отражаться в воде, но здесь лишь мутные лужи,

Блестеть в зеркалах, мне нужен хоть кусок стекла

Свет в моих глазах, хотя этого мало,

Но поздно солнце зашло, время не стояло.

Diesel:

Grijze spleten van rode lucht

Scherpe kleuren, problemen uit het verleden

Bekend gebied, maar lege vertrekken.

Je kunt geen mensen zien, overal zijn jakhalzen.

Ze zoeken een prooi onder het masker van de zonsondergang

Een broer wordt vermoord voor een stuk vers vlees.

Mensen leven volgens de wetten van de woestijn,

Hun ziel was stil, hun hart was koud.

Kaarsen zijn al lang opgebrand in tempels,

Oude wonden genezen niet en roken niet.

Anonieme iconen zijn bedekt met stof,

Ik hoor een kreet - het zijn kraaien die vliegen.

Gebroken kruisbeeld ziet er nergens uit

Een traan is nog steeds zichtbaar in stenen ogen

Je kunt de zon zien terwijl hij ondergaat

Over de rand van de aarde en het licht leidt weg.

Als ik alleen ben, krijg ik het benauwd

Ik hoor het volkslied - het vult de plaats

Geluiden en noten van straataandelen

De vreemde moraal van alle lagere klassen.

Rechtstreeks uit het leven van een eenvoudig getto

Alles is zoals altijd, maar het is helemaal niet eenvoudig

Dit is tenslotte de zonsondergang voor het einde van de dag,

Een serieus onderwerp waar geen grappen over zullen worden gemaakt.

Shymon:

Raaf schreeuwt vervreemd - hij is gewoon bang

Hij voelt iets, het is waarschijnlijk belangrijk

In zijn ogen, de dans van de magische zeven,

Alle dertiende nummers en nog een zes.

Op de muziek van de rode lucht, droge wind

Ze dansen, verwoestende kilometers.

De melodie stroomt, brekend op de grond

Ze valt van daar, ze valt van boven.

Recht op ons zal ze vallen met de dood

Het geluid van verdriet en de lading antwoorden,

Maar de melodie van vleierij is er niet in te horen

Alleen de geluiden van verraad, wanhopige wraak.

Tranen van ligamenten en het geluid van stilte

Trigger en onverlost schuldgevoel

Er worden stille snikken gehoord in plaats van gelach

Het brak in stukken en liet een galmende echo achter.

Ik hoor stappen, ergens in de buurt, zonder twijfel

Deze geesten gaan door een andere dimensie

Recht naar de hemel, de rode straal volgend

Ze gaan richting zonsondergang met een schild en een zwaard.

Boeddha:

De wind draagt ​​fragmenten van symfonieën

As van het leven en sporen van doodsangst

Verbrande ideeën, smeulend staal

De overblijfselen van de mensen die in opstand kwamen.

Koude muziek zweeft over het gebied

Gooit voedsel naar hongerige kraaien

Cirkelend over de straten waar God niet zichtbaar is

Waar in leven en in dood maar één weg is.

Waardoor zielen ergens worden weggevoerd

Op de trap naar de hemel tijdens zonsondergang.

Ze kijken niet om en zwaaien niet

Ze hebben de kou van de diepte, ze gaan rusten.

Uit jouw omgeving aan het einde van de wereld

Van de vuile sloppenwijk van het lege getto,

Maar als de stralen tenminste ergens bleven hangen

Als de zon kaarsvuur zou kunnen doen ontstaan.

Weerspiegeld in het water, maar er zijn alleen modderige plassen,

Schijn in spiegels, ik heb op zijn minst een stuk glas nodig

Licht in mijn ogen, hoewel het niet genoeg is,

Maar de zon ging laat onder, er was geen tijd.