South - Karate

How many times have I heard,

«In the South they just don’t work.»

Lazy angels spill time and use lives as I would mine.

Pouring out of windows, like strange flags,

come clean clothes.

Spit-free sediment sweep dives from

broom-kept porch in no time.

Now the sun strips that same sidewalk,

with the day-dried test of small talk.

She walks quick, fresh, with clean, black crease,

and navigates this mess with protected ease.

Does she leave?

Does she come home?

Where does she sleep?

But somehow the gate’s not right.

A face stripped of something since last night.

Can you sustain that same smile at a store or a job?

And what’s such a rush that would let you be robbed?

Do you leave?

Do you come home?

Hoe vaak heb ik gehoord,

"In het Zuiden werken ze gewoon niet."

Luie engelen verspillen tijd en gebruiken levens zoals ik die van mij zou gebruiken.

Uit de ramen stromend, als vreemde vlaggen,

kom schone kleren.

Duiken zonder spit zonder sediment van

bezem-onderhouden veranda in een mum van tijd.

Nu stript de zon datzelfde trottoir,

met de daggedroogde test van small talk.

Ze loopt snel, fris, met schone, zwarte vouw,

en navigeert met beschermd gemak door deze puinhoop.

Gaat ze weg?

Komt ze thuis?

Waar slaapt ze?

Maar op de een of andere manier klopt de poort niet.

Een gezicht dat sinds gisteravond van iets is ontdaan.

Kun je diezelfde glimlach vasthouden in een winkel of een baan?

En wat is zo'n haast waardoor je zou worden beroofd?

Ga je weg?

Kom je thuis?