El Garrón - Karamelo Santo

Estaba en el barrio

Pensando en nada

En la vereda fumando chala

Cuando de pronto mamita cayó

La cana…

Y entraron en la casa como si nada

Rompieron la puerta

A las patadas

Entraron a los golpes

Oye sin decir nada…

Guarda que es el comando!

Como de costumbre

Como sucede en los barrios

Entran siempre castigando

De parte del comisario…

Buscando un fierro

Que claro no encontraron

Lo triste es que una madre

Se ha quedado llorando…

Salió una señora muy asustada

Llorando por su hijo que lo llevaban

El ojo 'e la justicia lo acusaba…

De un gran asalto a la madrugada…

Y los niños preguntan…

Los que reventaron eran «la brigada»

Pedían el fierro a las trompadas

Cuando su padre dijo:

-mierda, acá no hay nada…

-no hay nada!..

Ellos se reían lo rebajaban

A esa hora por la noche

Se oyó una bala

Había sido el padre que se ha matado!

Con el mismo fierro que la noche anterior…

El había acobachado

Y es que el barrio esta salado…

Y es costumbre andar calzado

Y quien lo hubiera imaginado…

Que la brigada te rompa la puerta

Que a tu casa la den vuelta

Y que del echo que te acusen

No sea tuya la boleta…

Y ahora estoy en la misma esquina

Y siento el dolor de esa familia

Un padre muerto y un hijo preso

Por un delito que yo he cometido

Para donde hay que ir?

Y los niños preguntan…

Y nadie responde…

Yo que creía ser el más pulenta

El más peligroso

Con un fierro en la mano

Ahora sé que todo puede terminar

En un calabozo…

Nada gracioso

Dejando a la mujer que me dio la vida

Sufriendo y llorando

Hay que vergonzoso!.. yo no soy policía

Me dicen criminal…

Pero yo a nadie nunca le he querido hacer mal…

(En el barrio de mi casa

Los niños preguntan

Y como siempre… nadie responde.)

Busca la verdad, busca la libertad…

Apriétala fuerte, no la dejes escapar

Te lo dicen desde aquí, desde la oscuridad…

No se paga con nada

La libertad…

ik was in de buurt

aan niets denken

Op de stoep rokende chala

Toen mama ineens viel

Het grijze haar…

En ze gingen het huis binnen alsof er niets was

ze braken de deur

naar de kick

Ze gingen de klappen in

Hé, zonder iets te zeggen...

Opslaan dat is het bevel!

Zoals gewoonlijk

Zoals het in de buurten gebeurt

Ze gaan altijd straffen in

Van de commissaris...

Op zoek naar een strijkijzer

Natuurlijk vonden ze niet

Het trieste is dat een moeder

Ze heeft gehuild...

Een heel bange dame kwam naar buiten

Huilend om zijn zoon die hem droeg

Het oog van justitie beschuldigde hem...

Van een grote aanval bij zonsopgang...

En de kinderen vragen...

Degenen die barsten waren "de brigade"

Ze vroegen om het ijzer voor de stoten

Toen zijn vader zei:

Shit, er is hier niets...

-er is niks!..

Ze lachten, ze zetten hem neer

Op dat moment 's nachts

er is een kogel gehoord

Het was de vader geweest die zelfmoord had gepleegd!

Met hetzelfde ijzer als de avond ervoor...

hij was ineengedoken

En de buurt is zout...

En het is gebruikelijk om schoenen te dragen

En wie had dat gedacht...

Laat de brigade je deur breken

Zet je huis op zijn kop

En dat van het feit dat ze je beschuldigen

Het stembiljet is niet van jou...

En nu ben ik op dezelfde hoek

En ik voel de pijn van die familie

Een dode vader en een gevangengenomen zoon

Voor een misdaad die ik heb begaan

Waar moet je heen?

En de kinderen vragen...

En niemand antwoordt...

Ik die dacht dat ik de meest gepolijste was

Het gevaarlijkste

Met een strijkijzer in de hand

Nu weet ik dat alles kan eindigen

In een kerker…

niets grappigs

De vrouw verlaten die me het leven gaf

lijden en huilen

Het is gênant!... Ik ben geen politieagent

Ze noemen me een crimineel...

Maar ik heb nooit iemand kwaad willen doen...

(In de buurt van mijn huis)

de kinderen vragen

En zoals altijd ... niemand antwoordt.)

Zoek de waarheid, zoek vrijheid...

Knijp het stevig in, laat het niet wegglippen

Ze vertellen je vanaf hier, vanuit de duisternis...

Het wordt nergens mee betaald

Vrijheid…