The Spiritual - Jukebox the Ghost

Some walk quiet, some walk loud

Sometimes people yell but they don’t know what they’re yelling about

I’ve said things I didn’t mean, but I’d already said them out loud

Forgive me if you can find out how

You could rise, you could sing

Some keep filled up with the secrets that they think they need

Oh, what ever will the others think?

That you’re human like the rest of us, weak

Lord above me

To my knees bring me

It’s a call I don’t often make

This is the rarest of pleas

Fair enough

Again you got the best of me

Now let me go, let me go in peace

I should’ve left

But for you I’ll stay

There’s a part of me that likes it

When it burns that way

I put my finger time and time through an open flame

Going slowly so the burn reminds me

That we might have kissed a bit too soon

I could feel what was coming and I didn’t mean to hurry you

I just knew that time would find our fingers linked, through and through

Forgive me I’m human too

Lord above me

To my knees bring me

It’s a call I don’t often make

This is the rarest of pleas

Fair enough

Again you got the best of me

Now let me go, let me go in peace

I walk the night

As the rain turned to sleet then to ice the roads became cruel

And left me to my vices

So I drank, stood, stared then walked down into the street

Singing come on course life take me

Lord above me

To my knees bring me

It’s a call I don’t often make

This is the rarest of pleas

Fair enough

Again you got the best of me

Now let me go, let me go in peace

No!

Let me go, let me go in peace

Sommigen lopen stil, sommigen lopen luid

Soms schreeuwen mensen, maar ze weten niet waar ze over schreeuwen

Ik heb dingen gezegd die ik niet meende, maar ik had ze al hardop gezegd

Vergeef me als u kunt ontdekken hoe

Je zou kunnen opstaan, je zou kunnen zingen

Sommigen blijven gevuld met de geheimen die ze denken nodig te hebben

Oh, wat zullen de anderen ooit denken?

Dat je een mens bent zoals de rest van ons, zwak

Heer boven mij

Breng me naar mijn knieën

Het is een telefoontje dat ik niet vaak pleeg

Dit is het zeldzaamste pleidooi

Eerlijk genoeg

Nogmaals, je hebt het beste van mij

Laat me nu gaan, laat me gaan in vrede

Ik had moeten vertrekken

Maar voor jou blijf ik

Er is een deel van mij dat het leuk vindt

Als het zo brandt

Ik steek mijn vinger keer op keer door een open vlam

Langzaam gaan, zodat de verbranding me eraan herinnert

Dat we misschien iets te vroeg hebben gezoend

Ik kon voelen wat er zou komen en het was niet mijn bedoeling om je te haasten

Ik wist gewoon dat de tijd onze vingers door en door met elkaar zou verbinden

Vergeef me, ik ben ook een mens

Heer boven mij

Breng me naar mijn knieën

Het is een telefoontje dat ik niet vaak pleeg

Dit is het zeldzaamste pleidooi

Eerlijk genoeg

Nogmaals, je hebt het beste van mij

Laat me nu gaan, laat me gaan in vrede

Ik loop de nacht door

Toen de regen in ijzel veranderde en vervolgens in ijs, werden de wegen wreed

En liet me aan mijn ondeugden over

Dus ik dronk, stond, staarde en liep toen de straat op

Zingen, kom op, het leven neem me mee

Heer boven mij

Breng me naar mijn knieën

Het is een telefoontje dat ik niet vaak pleeg

Dit is het zeldzaamste pleidooi

Eerlijk genoeg

Nogmaals, je hebt het beste van mij

Laat me nu gaan, laat me gaan in vrede

Nee!

Laat me gaan, laat me gaan in vrede