At Last - Jukebox the Ghost

He was a songwriter

Writing songs about a girl

She was a ghostwriter

Lying to the world

In deep anticipation

Of the day that she had written

And by her own admission

She’d be picked up, kissed and twirled

He was a fearful boy

Watchful of the earth

Worried that it might split apart

And he wouldn’t even hear it first

He’d be caught in some position

Like a broken, old physician

And worst of all he feared that it would hurt

He’s poured his heart out

Is nothin' gonna come of that

So when can he finally say

At last

At last

At last

At last

Oh, I thought you’d never ask

Oh, seven hundred letters

She catalogued them all

Dated them and numbered them

And then hid them down below

She would always keep 'em

Once a year would read them

Each time she’d be thinkin'

Somehow, he must know

She’s poured her heart out

Is nothin' gonna come of that

So when can she finally say

At last

At last

At last

At last

Oh, I thought you’d never ask

Outside of his apartment

The night was blanketed in mist

She stood lookin' up at his light

And thinking' what it meant

It meant that he was in there breathing

What was it he was thinking

It was of her she wished, she wished

They’re pourin' their hearts out

Is nothin' gonna come of that

So when can they finally say

At last

At last

At last

At last

Oh, I thought you’d never ask

At last

At last

At last

Oh, I thought you’d never ask

Hij was een songwriter

Liedjes schrijven over een meisje

Ze was een ghostwriter

Liegen tegen de wereld

In diepe verwachting

Van de dag dat ze had geschreven

En naar eigen zeggen

Ze zou worden opgepakt, gekust en rondgedraaid

Hij was een angstige jongen

Waakzaam voor de aarde

Bang dat het uit elkaar zou vallen

En hij zou het niet eens eerst horen

Hij zou betrapt worden in een bepaalde positie

Als een gebroken, oude dokter

En het ergste van alles was dat hij bang was dat het pijn zou doen

Hij heeft zijn hart uitgestort

Komt daar niets uit?

Dus wanneer kan hij eindelijk zeggen?

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Oh, ik dacht dat je het nooit zou vragen

Oh, zevenhonderd letters

Ze catalogiseerde ze allemaal

Heb ze gedateerd en genummerd

En verborg ze dan hieronder

Ze zou ze altijd houden

Zou ze een keer per jaar lezen

Elke keer dat ze zou denken

Op de een of andere manier moet hij weten:

Ze heeft haar hart uitgestort

Komt daar niets uit?

Dus wanneer kan ze eindelijk zeggen:

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Oh, ik dacht dat je het nooit zou vragen

Buiten zijn appartement

De nacht was gehuld in mist

Ze stond op te kijken naar zijn licht

En denken' wat het betekende?

Het betekende dat hij daarbinnen ademde

Wat dacht hij?

Het was van haar dat ze wenste, ze wenste

Ze storten hun hart uit

Komt daar niets uit?

Dus wanneer kunnen ze eindelijk zeggen:

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Oh, ik dacht dat je het nooit zou vragen

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

Oh, ik dacht dat je het nooit zou vragen