London Conversation - John Martyn

In a foreign city once again

You wave at weakly in the night

The early sun of London morning

Burned the darkness with unanswered light

But morning found you crying

Waiting for a woman

Where she left you in an empty state of mind

Waiting not for her but for relief from passing time

And a young friend talking softly

As the mist keep tumbling down

But the woman waiting for him near

Stayed and told you of the peace that could be found

And a fallen heart was woken

In your tired waiting time

And you thought you might begin again

From all the ashes of your mind

And though he used no poetry

His words are weaving songs

And the peace they were recalling

Were good roads that you might have walked along

And the skies you saw were all the same

Although his words were not your own

But the words and images you’ve spoken

Are the ashes from a peace you’d never known

Weer in een vreemde stad

Je zwaait zwak in de nacht

De vroege zon van de Londense ochtend

Verbrand de duisternis met onbeantwoord licht

Maar de ochtend vond je huilend

Wachten op een vrouw

Waar ze je met een lege geest achterliet

Niet op haar wachten maar op verlichting van het verstrijken van de tijd

En een jonge vriend die zachtjes praat

Terwijl de mist naar beneden blijft tuimelen

Maar de vrouw die op hem wacht dichtbij

Bleef en vertelde je van de vrede die kon worden gevonden

En een gevallen hart werd gewekt

In je vermoeide wachttijd

En je dacht dat je misschien opnieuw zou beginnen

Uit alle as van je geest

En hoewel hij geen poëzie gebruikte

Zijn woorden weven liedjes

En de vrede die ze zich herinnerden

Waren goede wegen waar je misschien langs had gelopen

En de luchten die je zag waren allemaal hetzelfde

Hoewel zijn woorden niet de jouwe waren

Maar de woorden en beelden die je hebt gesproken

Zijn de as van een vrede die je nooit had gekend?