Memory Palace - John Frum

Propelling through the unknown, the world split in twain

Tessellating ad infinitum, one was too small to grasp the scope

An endless expanse of the protocosmic horizon lay in full upon the edges of

what could no longer be considered reality

Knowing not where I existed, only that I was among the insubstantial truth

I communed with naught

The being craved a new arena

The mind became pregnant with the concept of the new universe

And in that moment, I rewrote the sacred scripts

I waged the interminable war

I solved the formulas yet to be proposed

I became the primordial, abolishing death, expanding into consciousness

Egression denied as dimensions phase

Many planes awaited the arrival of a new reality

Choosing the one that vibrated to the pulse of existence

The body mutated rapidly, selecting a new form

As big as a thought

As small as a god

Upon emergence from creation

There awaited an opaque world faceted of one’s own reflection

But the eyes of the world surveyed itself with reproach

Such hubris this one had to fancy himself a creator

To bring a world to fruition with the damaged sensibility of man

Unknown hues streak across endless depths of sullen gloom

Effulgent emanations retreat from an innate approach

The incumbent Chaos, ultimate arbiter of creation

Welcomes this new inhabitant with destruction’s caress

De wereld voortstuwend door het onbekende, splitste zich in tweeën

Tot in het oneindige mozaïekpatroon, één was te klein om het bereik te begrijpen

Een eindeloze uitgestrektheid van de protokosmische horizon lag volledig aan de randen van

wat niet langer als realiteit kan worden beschouwd

Niet wetende waar ik bestond, alleen dat ik tot de niet-substantiële waarheid behoorde

Ik heb met niets gecommuniceerd

Het wezen hunkerde naar een nieuwe arena

De geest raakte zwanger van het concept van het nieuwe universum

En op dat moment herschreef ik de heilige schriften

Ik voerde de eindeloze oorlog

Ik heb de formules opgelost die nog moeten worden voorgesteld

Ik werd de oer, schafte de dood af, breidde uit naar bewustzijn

Uitgang geweigerd als dimensiefase

Veel vliegtuigen wachtten op de komst van een nieuwe realiteit

Het kiezen van degene die trilde op de pols van het bestaan

Het lichaam muteerde snel en selecteerde een nieuwe vorm

Zo groot als een gedachte

Zo klein als een god

Bij het ontwaken uit de schepping

Er wachtte een ondoorzichtige wereld met facetten van de eigen reflectie

Maar de ogen van de wereld bekeken zichzelf verwijtend

Wat een overmoed, deze moest zichzelf een schepper noemen

Om een ​​wereld tot bloei te brengen met de beschadigde gevoeligheid van de mens

Onbekende tinten trekken over eindeloze diepten van sombere somberheid

Stralende uitstralingen trekken zich terug uit een aangeboren benadering

De zittende Chaos, ultieme scheidsrechter van de schepping

Verwelkomt deze nieuwe bewoner met de streling van de vernietiging