Lacustrine Divination - John Frum

Summon the conclave, those kindred of honor

Become the eye the mind has willed

Welcome the visceral divergence

Palliating the corporeal burden of being

Subsist amongst reverberated genesis

Reject the antrhopomorphosis of man

Sift through the doorway etched in stone

Solid through solid as blood through vein

The mountainside rages, a pulsating maelstrom

Boscage writhes and wails in unison

Given a voice, it howls its verdant cacophony

Crafting the next great extinction

A chastising wind blows fervently

An elemental lamentation echoes through time

Fear the translucent mirror

And its amorphous surface

Whose image placates the tumult

An enduring vision of tranquil innocence

Where mutated forms manipulate rationale

Not all that is alluring is welcoming

Crawl back to the womb, peer forth from its portal

The melting precipice reveals the birthplace of inspiration

Combining flesh with loam

Forging the amalgam of abstract thought

Glean knowledge of the elder

Whose flesh lay rend upon the form

Ascended aphasic augur

Coeval of nature, imputing purity

Dismisses the conclave, those of transcended mettle

An enlightened mind fades with the dying light

Drink of the blood that fuels time

Slog through this fledgling actuality

Surrender truth for existence

Memory retreats into unnavigable madness

Laying dormant until a more profound convocation

Roep het conclaaf bijeen, die verwanten van eer

Word het oog dat de geest heeft gewild

Verwelkom de viscerale divergentie

De lichamelijke last van het zijn verlichten

Bestaan ​​tussen weergalmende genese

Verwerp de antropomorfose van de mens

Zeef door de deuropening die in steen is geëtst

Vast door vast als bloed door ader

De berghelling raast, een pulserende maalstroom

Boscage kronkelt en jammert in koor

Met een stem huilt het zijn groene kakofonie

De volgende grote uitsterving creëren

Er waait een straffe wind

Een elementaire klaagzang echoot door de tijd

Vrees de doorschijnende spiegel

En zijn amorfe oppervlak

Wiens beeld het tumult kalmeert

Een blijvende visie van rustige onschuld

Waar gemuteerde vormen de grondgedachte manipuleren

Niet alles wat aantrekkelijk is, is welkom

Kruip terug naar de baarmoeder, tuur door zijn portaal

De smeltende afgrond onthult de geboorteplaats van inspiratie

Vlees combineren met leem

Het amalgaam van abstracte gedachten smeden

Kennis vergaren van de oudere

Wiens vlees gescheurd op de vorm lag

Opgestegen afasische augur

Gelijktijdig van de natuur, zuiverheid toeschrijvend

Verwerpt het conclaaf, die van de getranscendeerde moed

Een verlichte geest vervaagt met het stervende licht

Drink van het bloed dat de tijd voedt

Slog door deze prille actualiteit

Geef de waarheid op voor het bestaan

Het geheugen trekt zich terug in onbevaarbare waanzin

Slapen tot een diepere oproeping