Before the Deluge - Joan Baez, Jackson Browne

Some of them were dreamers

And some of them were fools

Who were making plans and thinking of the future

With the energy of the innocent

They were gathering the tools

They would need to make their journey back to nature

While the sand slipped through the opening

And their hands reached for the golden ring

With their hearts they turned to each other’s heart for refuge

In the troubled years that came before the deluge

Some of them knew pleasure

And some of them knew pain

And for some of them it was only the moment that mattered

And on the brave and crazy wings of youth

They went flying around in the rain

And their feathers, once so fine, grew torn and tattered

And in the end they traded their tired wings

For the resignation that living brings

And exchanged love’s bright and fragile glow

For the glitter and the rouge

And in the moment they were swept before the deluge

Now let the music keep our spirits high

And let the buildings keep our children dry

Let creation reveal it’s secrets by and by

By and by…

When the light that’s lost within us reaches the sky

Some of them were angry

At the way the earth was abused

By the men who learned how to forge her beauty into power

And they struggled to protect her from them

Only to be confused

By the magnitude of her fury in the final hour

And when the sand was gone and the time arrived

In the naked dawn only a few survived

And in attempts to understand a thing so simple and so huge

Believed that they were meant to live after the deluge

Now let the music keep our spirits high

And let the buildings keep our children dry

Let creation reveal it’s secrets by and by

By and by…

When the light that’s lost within us reaches the sky

Sommigen van hen waren dromers

En sommigen van hen waren dwazen

Die plannen maakten en aan de toekomst dachten?

Met de energie van de onschuldige

Ze waren het gereedschap aan het verzamelen

Ze zouden hun reis terug naar de natuur moeten maken

Terwijl het zand door de opening gleed

En hun handen reikten naar de gouden ring

Met hun hart wendden ze zich tot elkaars hart als toevluchtsoord

In de moeilijke jaren vóór de zondvloed

Sommigen van hen kenden plezier

En sommigen van hen kenden pijn

En voor sommigen van hen was het alleen het moment dat ertoe deed

En op de dappere en gekke vleugels van de jeugd

Ze vlogen rond in de regen

En hun veren, ooit zo fijn, werden gescheurd en aan flarden

En uiteindelijk ruilden ze hun vermoeide vleugels in

Voor de berusting die het leven met zich meebrengt

En de heldere en fragiele gloed van liefde uitgewisseld

Voor de glitter en de rouge

En op het moment dat ze werden weggevaagd voor de zondvloed

Laat de muziek nu onze geest hoog houden

En laat de gebouwen onze kinderen droog houden

Laat de schepping langzaamaan haar geheimen onthullen

Door en door…

Wanneer het licht dat in ons verloren is, de hemel bereikt

Sommigen van hen waren boos

Op de manier waarop de aarde werd misbruikt

Door de mannen die leerden hoe ze haar schoonheid tot macht konden smeden

En ze hadden moeite om haar tegen hen te beschermen

Alleen om in de war te raken

Door de omvang van haar woede in het laatste uur

En toen het zand weg was en de tijd aanbrak

In de naakte dageraad overleefden er maar een paar

En in pogingen om iets zo eenvoudigs en zo groots te begrijpen

Geloofde dat ze bedoeld waren om te leven na de zondvloed

Laat de muziek nu onze geest hoog houden

En laat de gebouwen onze kinderen droog houden

Laat de schepping langzaamaan haar geheimen onthullen

Door en door…

Wanneer het licht dat in ons verloren is, de hemel bereikt