The Shifting, Whispering Sands - Jim Reeves

I discovered the valley of the shifting whispering sands

While prospecting for gold in one of our western states.

I saw the silent windmills, the crumbling water tanks

The bones of cattle and burrows, picked clean by buzzards

Bleached by the desert sun.

I stumbled over a crumbling buckboard nearly covered by the sands

And stopping to rest I heard a tinkling whispering sound

And suddenly realised that even though

The wind was quiet the sand did not lie still.

I seemed to be surrounded by a mystery so heavy

And oppressive I could scarcely breath

For days and weeks I wandered aimlessly in this valley

Seeking answers to the many questions

That raced through my fevered mind.

Where was everyone why the white bones, the dry wells

The barren valley where people must have lived and died

Finally I could go no farther my food and water gone

I sat down and buried my face in my hands and resting thus

I learnt the secret of the shifting whispering sands.

How I escaped from the valley I do not know

But now to pay my final debt for being spared

I must tell you what I learned out there on the desert

So many years ago.

(When the day is oddly quiet

And the breeze seems not to blow

One would think the sand was resting

But you’ll find this is not so.

It is whisp’ring softly whisp’ring

As it slowly moves along

And for those who stop and listen

It will sing this mournful song.

Of sidewinders and the horntoads

Of the Thorny Chaparral

In the sunny days and moonlight nights

The coyote’s lonely yell.

How the stars seem you could touch them

As you lay and gaze on high

At the Heavens where we’re hoping

We’ll be going when we die.).

Ik ontdekte de vallei van het bewegende fluisterzand

Tijdens het zoeken naar goud in een van onze westelijke staten.

Ik zag de stille windmolens, de afbrokkelende watertanks

De botten van runderen en holen, schoongeplukt door buizerds

Gebleekt door de woestijnzon.

Ik struikelde over een afbrokkelend buckboard dat bijna onder het zand lag

En toen ik stopte om te rusten, hoorde ik een rinkelend fluistergeluid

En realiseerde me ineens dat ook al

De wind was stil, het zand lag niet stil.

Ik leek te worden omringd door een mysterie zo zwaar

En benauwend, ik kon nauwelijks ademen

Dagen en weken dwaalde ik doelloos door deze vallei

Op zoek naar antwoorden op de vele vragen

Dat raasde door mijn koortsachtige geest.

Waar was iedereen, waarom de witte botten, de droge bronnen?

De kale vallei waar mensen moeten hebben geleefd en zijn gestorven

Eindelijk kon ik niet verder gaan, mijn eten en water zijn weg

Ik ging zitten en begroef mijn gezicht in mijn handen en rustte zo:

Ik leerde het geheim van het bewegende fluisterzand.

Hoe ik uit de vallei ben ontsnapt weet ik niet

Maar nu om mijn laatste schuld te betalen omdat ik gespaard ben gebleven

Ik moet je vertellen wat ik daar in de woestijn heb geleerd

Zoveel jaren geleden.

(Als de dag vreemd stil is)

En de wind lijkt niet te waaien

Je zou denken dat het zand rustte

Maar u zult merken dat dit niet zo is.

Het is fluisteren zacht fluisteren

Terwijl het langzaam voortbeweegt

En voor degenen die stoppen en luisteren

Het zal dit treurige lied zingen.

Van sidewinders en de horntoads

Van de Netelige Chaparral

In de zonnige dagen en maanlichtnachten

De eenzame schreeuw van de coyote.

Hoe de sterren lijken, je zou ze kunnen aanraken

Terwijl je in de hoogte ligt te staren

In de hemel waar we hopen

We gaan als we sterven.).