Wond'ring Aloud, Again - Jethro Tull

Wond’ring aloud

how we feel today.

Last night sipped the sunset

my hands in her hair.

We are our own saviours

as we start both our hearts beating life

into each other.

Wond’ring aloud

will the years treat us well?

As she floats in the kitchen,

I’m tasting the smell (yes)

of toast as the butter runs.

Then she comes, spilling crumbs on the bed

and I shake my head.

There’s the stillness of death on a deathly unliving sea,

and the motor car magical world long since ceased to be,

when the Eve-bitten apple returned to destroy the tree.

Incestuous ancestry’s charabanc ride,

spawning new millions throws the world on its side.

Supporting their far-flung illusion, the national curse,

and those with no sandwiches please get off the bus.

The excrement bubbles,

the century’s slime decays

and the brainwashing government lackeys

would have us say

it’s under control and we’ll soon be on our way

to a grand year for babies and quiz panel games

of the hot hungry millions you’ll be sure to remain.

The natural resources are dwindling and no one grows old,

and those with no homes to go to, please dig yourself holes.

We wandered through quiet lands, felt the first breath of snow.

Searched for the last pigeon, slate grey I’ve been told.

Stumbled on a daffodil which she crushed in the rush, heard it sigh,

and left it to die.

At once felt remorse and were touched by the loss of our own,

held its poor broken head in her hands,

dropped soft tears in the snow,

and it’s only the taking that makes you what you are.

Wond’ring aloud will a son one day be born

to share in our infancy

in the child’s path we’ve worn.

In the aging seclusion of this earth that our birth did surprise

we’ll open his eyes.

Wond'ring hardop

hoe we ons vandaag voelen.

Gisteravond genoten van de zonsondergang

mijn handen in haar haar.

Wij zijn onze eigen redders

als we beginnen met het kloppen van beide harten

verliefd op elkaar.

Wond'ring hardop

zullen de jaren ons goed behandelen?

Terwijl ze in de keuken zweeft,

Ik proef de geur (ja)

van toast terwijl de boter loopt.

Dan komt ze, kruimels op het bed morsen

en ik schud mijn hoofd.

Er is de stilte van de dood op een dodelijke, niet-levende zee,

en de magische wereld van auto's bestaat al lang niet meer,

toen de door Eva gebeten appel terugkeerde om de boom te vernietigen.

Charabanc rit van incestueuze voorouders,

nieuwe miljoenen voortbrengen zet de wereld op zijn kant.

Ondersteuning van hun wijdverbreide illusie, de nationale vloek,

en degenen die geen sandwiches hebben, stap uit de bus.

De uitwerpselen,

het slijm van de eeuw vergaat

en de hersenspoelende lakeien van de overheid

zou willen dat we zeggen

het is onder controle en we zijn snel onderweg

naar een groots jaar voor baby's en quizpanelspellen

van de hongerige miljoenen die je zeker zult blijven.

De natuurlijke hulpbronnen slinken en niemand wordt oud,

en degenen die geen huis hebben om naar toe te gaan, graaf alsjeblieft zelf gaten.

We dwaalden door stille landen, voelden de eerste ademtocht sneeuw.

Gezocht naar de laatste duif, leigrijs is mij verteld.

Struikelde over een narcis die ze in de haast verpletterde, hoorde hem zuchten,

en liet het achter om te sterven.

We voelden meteen spijt en werden geraakt door het verlies van onze eigen,

hield zijn arme gebroken hoofd in haar handen,

liet zachte tranen in de sneeuw vallen,

en het is alleen het nemen dat je maakt tot wat je bent.

Wond'ring hardop zal op een dag een zoon worden geboren

om te delen in onze kinderschoenen

in het pad van het kind dat we hebben gedragen.

In de vergrijzende afzondering van deze aarde die onze geboorte verraste

we zullen zijn ogen openen.