Scenario - Jethro Tull

In our of ancient times,

Stood a lone friend of mine.

Reflected by the ever-burning sigh

Of God, who happened by.

And in the dawn, there came the song

Of some sweet lady singing in his ear,

«Your God has gone,

And from now on

You’ll have to learn to hate the things you fear.»

We want to know, are we inside the womb

Of passion plays and by righteousness consumed,

Or just in life’s contentment of our souls?

And so began the age of man.

Well he left his body in the sand.

The glass is raised to a god of high,

Smiled upon them from the sky.

So take the stage,

Spin down the ages, loose the passion,

Spill the rage upon your son

Who holds the gun up to your head,

The play’s begun.

And God the director smells a rat,

Pulls another rabbit from his hat,

Sniffs the air, and says, «That's that, I’m going.»

In onze oude tijden,

Stond een eenzame vriend van mij.

Weerspiegeld door de altijd brandende zucht

Van God, die gebeurde door.

En in de dageraad kwam het lied

Van een lieve dame die in zijn oor zingt,

«Uw God is heengegaan,

En vanaf nu

Je zult moeten leren de dingen te haten waar je bang voor bent.»

We willen weten, zijn we in de baarmoeder?

Van passiespelen en verteerd door gerechtigheid,

Of gewoon in de tevredenheid van onze zielen?

En zo begon het tijdperk van de mens.

Nou, hij liet zijn lichaam in het zand.

Het glas wordt geheven tot een god van hoge,

Glimlachte naar hen vanuit de lucht.

Dus ga het podium op,

Draai door de eeuwen heen, verlies de passie,

Verspil de woede op je zoon

Wie houdt het pistool tegen je hoofd,

Het toneelstuk is begonnen.

En God de regisseur ruikt een rat,

Trekt nog een konijn van zijn hoed,

Snuift de lucht en zegt: "Dat is dat, ik ga."