Mahler: Das Lied von der Erde - Der Einsame im Herbst - Jessye Norman, London Symphony Orchestra, Sir Colin Davis

Herbstnebel wallen bläulich überm See;

Vom Reif bezogen stehen alle Gräser;

Man meint, ein Künstler habe Staub von Jade

Über die feinen Blüten ausgestreut

Der süße Duft der Blumen ist verflogen;

Ein kalter Wind beugt ihre Stengel nieder

Bald werden die verwelkten, goldnen Blätter

Der Lotosblüten auf dem Wasser ziehn

Mein Herz ist müde.

Meine kleine Lampe

Erlosch mit Knistern, es gemahnt mich an den Schlaf

Ich komm zu dir, traute Ruhestätte!

Ja, gib mir Ruh, ich hab Erquickung not!

Ich weine viel in meinen Einsamkeiten

Der Herbst in meinem Herzen währt zu lange

Sonne der Liebe, willst du nie mehr scheinen

Um meine bittern Tränen mild aufzutrocknen?

Herfstmist golft blauwachtig over het meer;

Alle grassen zijn bedekt met rijp;

Er wordt gezegd dat een kunstenaar stof heeft van jade

Verspreid over de fijne bloemen

De zoete geur van de bloemen is verdwenen;

Een koude wind buigt hun stengels naar beneden

Binnenkort de verdorde gouden bladeren

Wie tekent lotusbloesems op het water

mijn hart is moe

mijn kleine lamp

Gedoofd met geknetter, het doet me denken aan slaap

Ik kom naar jou, zoete rustplaats!

Ja, geef me rust, ik heb verfrissing nodig!

Ik huil veel in mijn eenzaamheid

De herfst in mijn hart duurt te lang

Zon van liefde, je wilt nooit meer schijnen

Om zachtjes mijn bittere tranen te drogen?