Frame for One - Jesse Marchant

Why should I believe

You would try

When I seen you

Long let go of your own life

Pissing your time away on the phone

Like it’s the stage for every side

You’ve never shown

And not the frame for one

Who never would try

Ain’t no lie I’ve been running away

From every long idea of life and love

For the way that so much pain

Always follows behind

Sitting alone out there

I had been doing just fine

Guess I still believe in love

Way I feel broken

In the sights of her crooked smile

And if I’d been more of feather

Than of bone

When she had shed

All of her light on me alone

I wouldn’t have been

So long thawing out

Come my leave

I’d be rolling in a wave

Always far out of reason

But I had one all the same

Sooner or later

It all came following behind

And then alone out there

I was just doing time

In the twilight

With all my mending bones

Still a hairline crack

In each one, give it time

But I was well tired of waiting

When I leapt off my ship

Into the tide

Shit

Now the past lies there

On an ocean

To float on and die alone

And the wind blows it

Far out of mind

With the waves all bowing over

In a tunnel of time and its ghosts

Maybe it will live on in my mind

Come my way

I’d been following a lie

Or been a long time leading it

It’s foggy in my mind

So much pain

I’d been blurring the lines

Under a mountain of weight

In the calm of denial

Couldn’t stand it

Seeing you there alone

Through a crowd

Of laughing people

Sincere as a child

Wish I knew how to hold on

To what it’s worth

Waarom zou ik moeten geloven?

Je zou proberen

Toen ik je zag

Laat je eigen leven lang los

Je tijd verpesten aan de telefoon

Alsof het het podium is voor elke kant

Je hebt nog nooit getoond

En niet het frame voor één

Wie zou het nooit proberen?

Het is geen leugen dat ik ben weggelopen

Van elk lang idee van leven en liefde

Voor de manier waarop zoveel pijn

Volgt altijd achter

Alleen zitten daar

Het ging goed met me

Ik denk dat ik nog steeds in liefde geloof

Hoe ik me gebroken voel

In het vizier van haar scheve glimlach

En als ik meer van veren was geweest

dan van bot

Toen ze had vergoten

Al haar licht op mij alleen

Ik zou het niet zijn geweest

Zo lang ontdooien

Kom mijn verlof

Ik zou in een golf rollen

Altijd ver van de rede

Maar ik had er toch een

Vroeger of later

Het kwam allemaal erachter

En dan alleen daarbuiten

Ik was gewoon bezig met tijd

In de schemering

Met al mijn herstellende botten

Nog steeds een haarscheurtje

Geef het in elk geval de tijd

Maar ik was het wachten zo zat

Toen ik van mijn schip sprong

In het getij

Shit

Nu ligt het verleden daar

Op een oceaan

Om voort te drijven en alleen te sterven

En de wind blaast het

Ver uit het hart

Met de golven die allemaal voorover buigen

In een tunnel van tijd en zijn geesten

Misschien zal het voortleven in mijn gedachten

Kom mijn kant op

Ik had een leugen gevolgd

Of heb er al lang leiding aan gegeven

Het is mistig in mijn hoofd

Zo veel pijn

Ik was de lijnen aan het vervagen

Minder dan een berg gewicht

In de rust van ontkenning

Kon er niet tegen

Ik zie je daar alleen

Door een menigte

Van lachende mensen

Oprecht als een kind

Ik wou dat ik wist hoe ik me moest vasthouden

Voor wat het waard is