The Dutchman - Jerry Jeff Walker

The Dutchman’s not the kind of man

To keep his thumb jammed in the dam

That holds his dreams in,

But that’s a secret that only Margaret knows.

When Amsterdam is golden in the morning,

Margaret brings him breakfast,

She believes him.

He thinks the tulips bloom beneath the snow.

He’s mad as he can be, but Margaret only sees that sometimes,

Sometimes she sees her unborn children in his eyes.

Let us go to the banks of the ocean

Where the walls rise above the Zuider Zee.

Long ago, I used to be a young man

But dear Margaret remembers that for me.

The Dutchman still wears wooden shoes,

His cap and coat are patched with the love

That Margaret sewed there.

Sometimes he thinks he’s still in Rotterdam.

He watches the tug-boats down canals

And calls out to them when he thinks he knows the Captain.

Till Margaret comes

To take him home again

Through unforgiving streets that trip him, though she holds his arm,

Sometimes he thinks he’s alone and he calls her name.

Let us go to the banks of the ocean

Where the walls rise above the Zuiderzee.

Long ago, I used to be a young man

But dear Margaret remembers that for me.

The windmills whirl the winter in She winds his muffler tighter

And they sit in the kitchen.

Some tea with whiskey keeps away the dew.

He sees her for a moment, calls her name,

She makes his bed up singing some old love song,

She learned it when the tune was very new.

He hums a line or two, they hum together in the dark.

The Dutchman falls asleep and Margaret blows the candle out.

Let us go to the banks of the ocean

Where the walls rise above the Zuiderzee.

Long ago, I used to be a young man

But dear Margaret remembers that for me.

De Nederlander is niet het soort man

Om zijn duim in de dam te houden

Dat houdt zijn dromen binnen,

Maar dat is een geheim dat alleen Margaret weet.

Als Amsterdam 's ochtends goudkleurig is,

Margaret brengt hem ontbijt,

Ze gelooft hem.

Hij denkt dat de tulpen onder de sneeuw bloeien.

Hij is zo kwaad als hij kan zijn, maar Margaret ziet dat alleen soms,

Soms ziet ze haar ongeboren kinderen in zijn ogen.

Laten we naar de oevers van de oceaan gaan

Waar de muren boven de Zuiderzee uitsteken.

Lang geleden was ik een jonge man

Maar lieve Margaret onthoudt dat voor mij.

De Nederlander draagt ​​nog klompen,

Zijn pet en jas zijn opgelapt met de liefde

Dat Margaret daar naaide.

Soms denkt hij dat hij nog steeds in Rotterdam is.

Hij kijkt naar de sleepboten die door de grachten varen

En roept naar ze als hij denkt dat hij de kapitein kent.

Tot Margaret komt

Om hem weer mee naar huis te nemen

Door meedogenloze straten die hem laten struikelen, hoewel ze zijn arm vasthoudt,

Soms denkt hij dat hij alleen is en roept hij haar naam.

Laten we naar de oevers van de oceaan gaan

Waar de muren boven de Zuiderzee uitsteken.

Lang geleden was ik een jonge man

Maar lieve Margaret onthoudt dat voor mij.

De windmolens wervelen de winter in Ze windt zijn geluiddemper strakker op

En ze zitten in de keuken.

Wat thee met whisky houdt de dauw weg.

Hij ziet haar even, roept haar naam,

Ze maakt zijn bed op terwijl ze een oud liefdesliedje zingt

Ze leerde het toen het deuntje erg nieuw was.

Hij neuriet een regel of twee, ze neuriën samen in het donker.

De Nederlander valt in slaap en Margaret blaast de kaars uit.

Laten we naar de oevers van de oceaan gaan

Waar de muren boven de Zuiderzee uitsteken.

Lang geleden was ik een jonge man

Maar lieve Margaret onthoudt dat voor mij.