Angelic Visions - Inner Shrine

Mother, I’m lying in the dust… I've forgotten what I am

I don’t know what I’ll be The day you gave me the first dawn, has been for you the last dusk

Along impassable paths I’ve roamed and now I sense the end

A never grown child comes back to you

A soul too tired because of living, too tired to flee away another time

…to search a new way without you

Desolated, alone… in the shadows of loneliness he stares

Only the weight of an immense void in his heart as he looks the seraphic gaze

of the angel

Every step is a bitter tear, every trampled leaf a torn in his palm

Fallen in the mud he lays crying… a handful of dead leaves in his hand

…lurking to reach the statue… to touch his lost love only once more…

Only the weight of an immense void of handful of dead leaves in his hand

Slowly my body embraces the feet of this statue so cold in a november day

My flesh and my spirit finally chilled

Now I face the end… I'm part of you… I'm lost with you in an eternal embrace

The final shine of this light eternal… the spiritual union at the end

Welcome my sweet child… don't cry my son, because you have suffered too much…

don’t cry…

Your mother forever with you shall be

Moeder, ik lig in het stof... ik ben vergeten wat ik ben

Ik weet niet wat ik zal zijn De dag dat je me de eerste dageraad gaf, was voor jou de laatste schemering

Langs onbegaanbare paden heb ik gezworven en nu voel ik het einde

Een nooit volwassen kind komt bij je terug

Een ziel die te moe is van het leven, te moe om nog een keer weg te vluchten

…om een ​​nieuwe weg te zoeken zonder jou

Desolaat, alleen... in de schaduw van eenzaamheid staart hij

Alleen het gewicht van een enorme leegte in zijn hart als hij kijkt naar de serafijnse blik

van de engel

Elke stap is een bittere traan, elk vertrapt blad een gescheurde handpalm

Gevallen in de modder ligt hij huilend... een handvol dode bladeren in zijn hand

...op de loer om het standbeeld te bereiken... om zijn verloren liefde nog maar één keer aan te raken...

Alleen het gewicht van een enorme leegte van een handvol dode bladeren in zijn hand

Langzaam omhelst mijn lichaam de voeten van dit standbeeld, zo koud op een novemberdag

Mijn vlees en mijn geest zijn eindelijk gekoeld

Nu sta ik voor het einde... Ik ben een deel van jou... Ik ben met jou verloren in een eeuwige omhelzing

De laatste glans van dit eeuwige licht... de spirituele vereniging aan het einde

Welkom mijn lieve kind... huil niet mijn zoon, want je hebt te veel geleden...

niet huilen...

Je moeder zal voor altijd bij je zijn