Wolf - Ingrimm

Der Schatten fällt und es ruft die Nacht

Im Mondenschein ist das Tier in mir erwacht

Ein schwarzes Fell, glutrote Augen

Weiße Fänge, schneller Schritt

Ich riech den Wind, er soll mir sagen

Wo ich dich find, werd ich ihn fragen

Der alte Ruf hallt durch die Wälder

Kündet von Schrecken, blinder Wut

Ich muss jagen, schlagen, reißen

Für mein Hunger nach Blut

Durch die Nacht im Schutz der Dunkelheit

Wartest du auf mich dort im weißen Kleid

Ich bin der, der die Erlösung sucht

Will sein, wer ich war, trag des Wolfes Fluch

Hab deine Spur, ich spür Verlangen

Du sollst stillen meine Gier

Muss nun laufen dich zu fangen

Schreit die Seele tief in mir

Kann nicht halten, widerstehen

Weil mein eignes Ich verstirbt

Bis der Fluch wird von mir gehen

Töte ich, was ich geliebt

Wenn der kalte Regen dich beweint

Ich erschlagen bin, dann sind wir vereint

Dich zu schonen, ja ich habs versucht

Doch viel zu stark war des Wolfes Fluch

An deinem Grabe weint der Regen

Spricht der Priester seinen Segen

In nomine patri, et filii, et spiritus sancti

Durch die Nacht im Schutz der Dunkelheit

Wartest du auf mich dort im weißen Kleid

Ich bin der, der die Erlösung sucht

Will sein, wer ich war, trag des Wolfes Fluch

Ich muss weiter durch die Wälder fliehen

Hab mir meine Tat nie verziehen

Bin verdammt in alle Ewigkeit

Durch dein rotes Blut auf weißem Kleid

De schaduw valt en de nacht roept

Het dier in mij werd wakker in het maanlicht

Zwarte vacht, gloeiende rode ogen

Witte hoektanden, snelle stap

Ik ruik de wind, hij zou het me moeten vertellen

Waar kan ik je vinden, ik zal het hem vragen

De oude roep weergalmt door het bos

Kondigt terreur, blinde woede aan

Ik moet jagen, slaan, scheuren

Voor mijn honger naar bloed

Door de nacht onder dekking van de duisternis

Wacht je daar op me in de witte jurk

Ik ben degene die redding zoekt

Wil zijn wie ik was, draag de vloek van de wolf

Heb je je spoor, ik voel verlangen

Je zult mijn hebzucht bevredigen

Moet nu rennen om je te vangen

schreeuwt de ziel diep in mij

Kan niet vasthouden, weerstaan

Omdat mijn eigen ik stervende is

Tot de vloek van mij weggaat

Ik dood waar ik van hield

Wanneer de koude regen om je huilt

Ik ben gedood, dan zijn we verenigd

Om je te sparen, ja, ik heb het geprobeerd

Maar de vloek van de wolf was veel te sterk

De regen huilt bij je graf

De priester spreekt zijn zegen uit

In nomine patri, et filii, et spiritus sancti

Door de nacht onder dekking van de duisternis

Wacht je daar op me in de witte jurk

Ik ben degene die redding zoekt

Wil zijn wie ik was, draag de vloek van de wolf

Ik moet verder vluchten door het bos

Ik heb mijn daden nooit vergeven

Ben voor eeuwig verdoemd

Door je rode bloed op witte jurk