Highway - Ingrid Michaelson

On a highway along the atlantic I’m rifling through these last 17 years.

The radio waxes romantic.

It’s lullabies fill our eyes with tears.

We don’t say a word.

There’s nothing to say that hasn’t been heard.

And how you’ve grown my little bird.

I’m regretting letting you fly.

6 pounds and 7 ounces.

A ball of bones and flesh and tears were you.

Now your hands, your tiny pink hands, grew larger than my hands ever grew.

We don’t say a word.

There’s nothing to say that hasn’t been heard.

And how you’ve grown my little bird.

I’m regretting letting you fly.

I’m regretting letting you fly.

I’m regretting letting you fly.

On a highway.

On a highway.

Op een snelweg langs de Atlantische Oceaan raas ik door de afgelopen 17 jaar.

De radio wordt romantisch.

Het zijn slaapliedjes die onze ogen vullen met tranen.

We zeggen geen woord.

Er is niets te zeggen dat niet is gehoord.

En hoe je mijn kleine vogel hebt laten groeien.

Ik heb er spijt van dat ik je heb laten vliegen.

6 pond en 7 ons.

Een bal van botten en vlees en tranen was jij.

Nu werden je handen, je kleine roze handen, groter dan mijn handen ooit werden.

We zeggen geen woord.

Er is niets te zeggen dat niet is gehoord.

En hoe je mijn kleine vogel hebt laten groeien.

Ik heb er spijt van dat ik je heb laten vliegen.

Ik heb er spijt van dat ik je heb laten vliegen.

Ik heb er spijt van dat ik je heb laten vliegen.

Op een snelweg.

Op een snelweg.