Horizont - In Strict Confidence

Komm mit mir auf die Reise

hörtest du mich sagen

auf zum Horizont

die Wellen uns doch tragen

kein Blick zurück

dort vorn liegt unser Glück

ich kann’s fast greifen

doch es täuscht das kleine Stück

schmieg dich an mich

und schließe die Augen

lausche dem Herzen

dem Klang des Vertrauten

vielleicht irgendwann

sage ich es dir

dies ist eine

Reise ohne Wiederkehr

Wir setzen die Segel

du mit mir allein

greifbar nah erscheint uns der Horizont

und wird doch unerreichbar sein

wir setzen die Segel

zu fliehen von dieser Welt

doch der Horizont bleibt für uns uferlos

als deine letzte Träne fällt

Ich habe dir erzählt

von einem Land in der Nacht

und des Mondes goldenen Pfaden

nur für uns gemacht

die uns führen werden

über die Weiten der Meere

hin zu jenem Ort

an dem ich einlass begehre

der Mond macht uns dort sehend

doch spendet er kaum Wärme

gleich unserm Horizont

in allzu weiter Ferne

der Wind bläst eisig

leg dich tief in meinen Arm

solange die Sonne nicht scheint

halt ich dich fest und warm

Regen fällt nieder

Sturm bricht auf

die Nacht nimmt uns das letzte Hell

wie das Schicksal seinen Lauf

der Weise mann verspricht

die Rettung sei nah

doch was lange verborgen

wird nun sichtbar und klar

wir müssen weiter

doch nur um welchen Preis

aus meinem Arm

die See dich mir entreisst

vom neuen Stern am Himmel

der spendet friedlich Licht

gesendet heimlich Wind

der leise zu mir spricht:

«Der Horizont wird uns beiden — für immer verborgen bleiben»

Wir setzten die Segel

du mit mir allein

greifbar nah erschien uns der Horizont

und wird doch unerreichbar sein

wir setzten die Segel

zu fliehen von dieser Welt

doch der Horizont bleibt für uns uferlos

als deine letzte Träne fällt

Ga met me mee op reis

heb je me horen zeggen?

op naar de horizon

de golven dragen ons

kijk niet achterom

ons geluk ligt in het verschiet

Ik kan het bijna pakken

maar het bedriegt het kleine stukje

omhels me

en sluit je ogen

luister naar het hart

het geluid van het bekende

misschien ooit

ik zeg het je

dit is een

reis zonder terugkeer

Wij zetten de zeilen

jij alleen met mij

de horizon lijkt ons tastbaar dichtbij

en toch zal het onbereikbaar zijn

wij zetten de zeilen

om van deze wereld te vluchten

maar de horizon blijft voor ons grenzeloos

als je laatste traan valt

Ik zei het je

van een land in de nacht

en de gouden paden van de maan

speciaal voor ons gemaakt

dat zal ons leiden

over de uitgestrektheid van de zeeën

naar die plaats

waar ik toegang verlang

de maan laat ons daar zien

maar het geeft nauwelijks warmte

recht op onze horizon

te ver weg

de wind waait ijskoud

leg jezelf diep in mijn armen

zolang de zon niet schijnt

Ik hou je stevig en warm vast

regen valt naar beneden

storm breekt uit

de nacht neemt het laatste licht van ons weg

terwijl het lot zijn loop neemt

de wijze man belooft

redding is nabij

maar iets lang verborgen

wordt nu zichtbaar en duidelijk

we moeten verder

maar alleen tegen welke prijs

uit mijn arm

de zee rukt je van me weg

van de nieuwe ster aan de hemel

hij geeft vredig licht

in het geheim wind gestuurd

die zachtjes tegen me praat:

«De horizon zal voor altijd voor ons beiden verborgen blijven»

We zetten koers

jij alleen met mij

de horizon leek ons ​​tastbaar dichtbij

en toch zal het onbereikbaar zijn

we zetten koers

om van deze wereld te vluchten

maar de horizon blijft voor ons grenzeloos

als je laatste traan valt