Der Vampir und dessen Verwandlung - In Strict Confidence

Du, wie der todesstreich

Tief in mein stöhnen herz gedrungen

Du, die einem dämon gleich

Von wildem übermut bezwungen

Gekommen ist, in meinem sinn

Zu herrschen und sich einzubetten

Du schmach, der ich verhaftet bin

So wie der sträfling seinen ketten

So wie der spieler seiner sucht

So wie der trinker seinem glase

So wie die made ihrem aase

Verflucht bist du, du bist verflucht!

Den raschen dolch hab ich beschworen

Daß er die freiheit mir erzwingt

Das gift hab ich umsonst erkoren

Daß es dem feigling hilfe bringt

Ach!

gift und dolch mich nur verlachen

Verächtlich sprechen alle zwei:

«Du bist nicht wert dich freizumachen

Von so verworfner sklaverei

Du tor!

wenn dich von diesem schrecken

Einst auch erlöste unsre kraft

So würde dein leidenschaft

Noch deines vampirs leiche wecken»

Das weib indessen

Mit erdbeerfarbenem munde

Sich winded schlangengleich

Auf heißem grunde

Die festen brüste in das mieder eingeschnürt

Es sprach ein wort aus

Das wie ambrahauch verführt

«Auf meinen lippen liegt ein schmelz, mir wurden gaben die das gewissen im

alkoven tief begraben die tränen trocknen schnell an meiner stolzen brust,

die greise lachen, wie die kinder voller lust wer hüllenlos und nackt mich

sieht, verzeichtet gerne auf mond und sonne und den himmel und die sterne ich

bin, mein weiser freund, in meiner kunst geschickt, wenn fürchterlich mein arm

den schwachen mann umstrickt, und seinem wilden biß blüht meine brust entgegen

so schwach und stark zugleich, so schüchtern und verwegen.

selbst engel gäben

auf dem bett sich wild und heiß die doch geschlechtlos sind, für mich der hölle

preis»

Als aus den gliedern sie mir alles mark gesogen und als ich stöhnend mich auf

sie hinabgebogen zum langen liebeskuß, da sah ich sie nicht mehr ein schlauch

lag neben mir, mit schleim und eiter schwer ich schloß die augen schnell in

fröstelndem erbeben, um mich am morgen neu zu ihr emporzuheben doch mir zur

seite an des ungeheuers statt, das ganz, so glaubte ich, von meinem blute satt,

da war ein klapperndes skelett alleine zu sehen, abscheulich rasselnd wie der

wetterfahne drehen und wie ein aushängeschild, am eisen festgemacht das

klappernd sich bewegt im sturm der winternacht

Jij, zoals de doodsteek

Diep doorgedrongen in mijn kreunende hart

Jij die als een demon bent

Overwonnen door wilde arrogantie

Is gekomen, in mijn gedachten

Regelen en insluiten

Schaam je dat ik onder arrest sta

Net als de veroordeelde zijn kettingen

Precies zoals de speler zoekt

Net als de drinker met zijn glas

Net als de made your aase

Je bent vervloekt, je bent vervloekt!

Ik riep de snelle dolk

Dat hij mijn vrijheid dwingt

Ik heb het cadeau gratis gekozen

Dat het de lafaard helpt

Oh!

gif en dolk lachen me alleen uit

Beiden spreken minachtend:

"Je bent het niet waard om los te breken"

Van slavernij zo verdorven

Jij dwaas!

als dit je bang maakt

Ooit ook onze kracht verlost

Zo zou jouw passie ook zijn

maak het lijk van je vampier wakker»

De witte ondertussen

Met een aardbeikleurige mond

Het kronkelt als een slang

Op een hete grond

De stevige borsten vastgebonden in het lijfje

Het sprak een woord

Dat verleidt als een adem van ambergrijs

«Er is een smelt op mijn lippen, ze gaven me het geweten

Diep begraven in de nis, drogen de tranen snel op mijn trotse borst,

de oude mannen lachen, zoals de kinderen vol lust die mij ontbloot en naakt maakten

ziet, tekent graag op de maan en de zon en de lucht en de sterren

ben, mijn wijze vriend, bekwaam in mijn kunst, hoewel verschrikkelijk mijn arm

verstrikte de zwakke man, en mijn borst bloeit tegen zijn wilde beet

zo zwak en sterk tegelijk, zo verlegen en gedurfd.

zelfs engelen geven

op het bed wild en heet die nog steeds seksloos zijn, voor mij de hel

prijs"

Toen de botten me al het merg zogen en toen ik zelf kreunde

ze bukte zich voor een lange liefdeskus, toen zag ik haar niet langer als een slang

liggend naast me, met slijm en pus zwaar sloot ik snel mijn ogen in

rillend, om mezelf 's ochtends weer naar haar op te tillen, maar naar mij

kant van het monster, dat, naar ik geloofde, genoeg had van mijn bloed,

er was een ratelend skelet alleen te zien, zo afschuwelijk ratelend

draai de windwijzer en als een teken, bevestigd aan het strijkijzer

kletterende bewegingen in de storm van de winternacht