Сейчас - Илья Орлов

Она сидела на солнце, смотрела на птиц и писала что-то…

Возможно, стихи, возможно, прозу…

Возможно, мне следует быть осторожней

С теми, кто носит рыжие волосы, сидя на мраморных звёздах.

Завтра в Москву я уеду в автобусе ночью, и будет поздно…

Совсем рядом я оглянулся потом ещё и ещё один раз.

Что она пишет, о чём она думает, ждёт ли кого-то сейчас?

Камни, деревья, скамейки и чайки

Всё видят, в который раз.

Кто-то кого-то встречает случайно,

А кто-то один сейчас.

Собака идёт, улыбается, машет хвостом,

Во рту у неё мячик,

Чихает мальчик…

Тебя я увижу ещё раз, я знаю, потом.

Пока и удачи.

Я ушёл, а моё хорошее настроение осталось сидеть там,

Смотреть на неё, её ручку, тетрадь и гадать:

Что она пишет, о чём она думает?

Я бы хотел знать…

Камни, деревья, скамейки и чайки

Всё видят, в который раз.

Кто-то кого-то встречает случайно,

А кто-то один сейчас

Ze zat in de zon, keek naar de vogels en schreef iets...

Misschien poëzie, misschien proza...

Misschien moet ik voorzichtiger zijn

Met degenen die rood haar dragen, zittend op marmeren sterren.

Morgen vertrek ik 's avonds met de bus naar Moskou, en het zal laat zijn...

Heel dichtbij, ik keek toen nog een keer en nog een keer.

Wat schrijft ze, waar denkt ze aan, wacht ze nu op iemand?

Stenen, bomen, banken en meeuwen

Ze zien alles, voor de zoveelste keer.

Iemand ontmoet toevallig iemand

En nu is er iemand alleen.

De hond loopt, lacht, zwaait met zijn staart,

Ze heeft een bal in haar mond

De jongen niest...

Ik zal je later weer zien, ik weet het.

Tot ziens en veel geluk.

Ik ging weg, en mijn goede humeur bleef om daar te zitten,

Kijk naar haar, haar pen, notitieboekje en raad:

Wat schrijft ze, wat denkt ze?

Ik wil het weten…

Stenen, bomen, banken en meeuwen

Ze zien alles, voor de zoveelste keer.

Iemand ontmoet toevallig iemand

En nu iemand alleen