Antidoto mentale - Il Tempio delle Clessidre

Sfumano i miei limiti.

Sto soffocando qua

La mente è consapevole di questa realtà

Ma proprio adesso che soffro vivo

E dal vuoto una luce segna la strada

Io corro, salto e volo

Tutto diventa lontano

Riesco a guardare più in là

Solo ora ho capito che

Per fuggire devo credere

Al vento e alla musica, all’anima

Ha inizio la genesi di una nuova età

Do un taglio alla vita che sembra deludermi

Ma com'è freddo l’addio ora

Sembra quasi che non avessi mai visto né sentito

Tutte le cose davvero nella loro identità

Solo ora ho capito che

Per fuggire devo credere

Al vento e alla musica, all’anima

Ora ho tempo di rivivere tutto quello

Che ho perduto e sorridere a quello che ormai

Non ha più potere contro di me

Mijn grenzen verdwijnen.

Ik stik hier

De geest is zich bewust van deze realiteit

Maar op dit moment dat ik levend lijd

En vanuit de leegte markeert een licht de weg

Ik ren, spring en vlieg

Alles wordt afstandelijk

Ik kan verder kijken

Nu pas realiseerde ik me dat

Om te ontsnappen moet ik geloven

Naar de wind en muziek, naar de ziel

Het ontstaan ​​van een nieuw tijdperk begint

Ik sneed mijn leven dat me lijkt teleur te stellen

Maar hoe koud is het afscheid nu

Het lijkt bijna alsof ik het nog nooit heb gezien of gehoord

Alle dingen echt in hun identiteit

Nu pas realiseerde ik me dat

Om te ontsnappen moet ik geloven

Naar de wind en muziek, naar de ziel

Nu heb ik tijd om dat allemaal opnieuw te beleven

Dat ik heb verloren en lach om wat nu?

Hij heeft geen macht meer tegen mij