Moonhead - Hymie's Basement

Did you hear the one

About the day the moon fell to earth?

It had a crater exactly the size

Of a human head on it

And it landed on my head

And now my head is the moon

Or the one about the day

A thousand lives from now

When we return as a team of archeologists

And discover fossils of ourselves

In a former life

On the day we spurned our nervous twitch

And found our yearn to hint at winter bliss

On the day the stars

Sang the national anthem of sweaty disbelief

Of coelacanth teeth

To scream loud enough

To shatter the roof of a coral reef

And the shrapnel ground up into paint

For robin’s egg colored dream

And root beer float

Second hand flavored drool absorbers

And the words «hope» and «home»

That sound the same

Smell the same as the day

The doe caught a sad snowflake on her

Tongue and melted it in an instant

And it tasted like the blackhole’s

Wild-eyed longing for light

Whether from the starts that radiate

Or the planets that reflect it

Or the eyes that reflect the reflection

Or the eyes looking into those eyes

And seeing the reflection of the eyes

Which if all goes according to plan

Will outlast the universe itself

Heb je die gehoord?

Over de dag dat de maan op aarde viel?

Het had een krater precies zo groot

Van een menselijk hoofd erop

En het landde op mijn hoofd

En nu is mijn hoofd de maan

Of die over de dag

Duizend levens vanaf nu

Wanneer we terugkeren als een team van archeologen

En ontdek fossielen van onszelf

In een vorig leven

Op de dag dat we onze zenuwtrekkingen afwezen

En vonden ons verlangen om te hinten naar winter gelukzaligheid

Op de dag van de sterren

Zong het volkslied van zweterig ongeloof

Van coelacanth-tanden

Om luid genoeg te schreeuwen

Om het dak van een koraalrif te verbrijzelen

En de granaatscherven vermalen tot verf

Voor de eikleurige droom van Robin

En wortelbier drijven

Tweedehands gearomatiseerde kwijlabsorbeerders

En de woorden «hoop» en «thuis»

Dat klinkt hetzelfde

Ruik hetzelfde als de dag

De hinde ving een trieste sneeuwvlok op haar

Tong en smolt het in een oogwenk

En het smaakte naar die van het zwarte gat

Wilde ogen verlangen naar licht

Of het nu vanaf het begin dat uitstraalt

Of de planeten die het weerspiegelen

Of de ogen die de reflectie weerspiegelen

Of de ogen die in die ogen kijken

En de weerspiegeling van de ogen zien

Wat als alles volgens plan verloopt

Zal het universum zelf overleven