Дом тысячи сквозняков - HORUS, Ка тет

Всего пару сек, чтобы понять, что мне нужно поведать вам всем.

Скребя по сусекам извилин, забрел с фонарем в темноте в самый дальний отсек

моей памяти.

Там, где хранился весь хлам, куда плавно стекали, как в грязный

клозет.

Эти ветхие призраки прошлого неактуальнее чем заголовки советских газет.

Нажимаю reset.

Я просто беру и нажимаю reset.

Обнажая порезы на эго и вывихи психики, сдернув прогнивший брезент

коросты забвения.

Снова я пялюсь до рези в глазах в бесконечности зев,

где лица забытых друзей, что чужды как пришельцы из измерения Z.

Мне снова пятнадцать свалилось на плечи потрепанным ранцем.

Эти тесные классы пропахшие скукой, где нужно сначала подраться,

чтоб потом подружиться.

(Тут так происходит фильтрация)

Горечь первой затяжки за школой в аллеях поросших акацией —

Демонстративные акции пренебрежения к скучным запретам

От предков и преподов.

К точным наукам, я как-то без трепета…

Они заставляют лишь ерзать на стуле, как комбинатора Бендера.

Под партою «Хроники Эмбера» да приключениях геймера Эндера

Вместо потертых учебников.

Моя ненависть к ним была слишком стойкой.

Мы, дети постперестройки, гоняли в футбол на пустыре перед стройкой.

От домашних проблем уходя во дворы где никому никого не жалко.

Старшие братья — в горячих точках.

По телику — политики в горящих шапках.

Так что вспоминать тут про детство?

Такое оно — коридорно-подъездное.

Не то чтоб особо гордимся, но как-то особо не брезгуем…

Боишься потом пожалеть, что открыть эту дверь будет слишком болезненно?

Это как в той рекламе Жилетт — «Ты почти не почувствуешь лезвия».

В моей голове сотни тысяч комнат и по ним гуляют сквозняки и тени.

Мои воспоминания — мрачный омут, где во тьме мерцают светляки видений.

Где-то там я прячу то, чего боюсь больше всего на свете.

Возраст здесь ничего не значит, ведь внутри мы все еще просто дети.

Рожденные на рубеже двух тысячелетий.

Живущие на рубеже двух тысячелетий.

Погибшие на рубеже двух тысячелетий.

Воскресшие на рубеже двух тысячелетий.

Жизнь не стала для нас нектаром дабы хватало в характере металла.

Рожденные на стыке веков, мы подозревали, что вряд ли судьба нам протянет

подарок.

Дырявая память.

Зубреж по ночам помогал взрывать капилляры,

Но чаще, здесь свои знания мы хитро подпирали костылями шпаргалок.

Это время всплывает из глубин моей памяти, до старого двора два шага.

Нас научили там плыть, а не плавать.

Закрывая глаза я возвращаюсь обратно,

Бумерангом, туда где начиналась закалка.

Там не было права на слабость

Ведь мы последние сваи.

Так что нам подобает быть прочнее сверхтвёрдых сплавов.

Я из тех кто всегда был с людьми, но везде был один.

Помню как трудно мне было найти здесь того кому я соприроден

И мимо прошло столько тех с кем мне не по пути.

В книге памяти столько забытых страниц где хранятся

Размытые образы тех с кем удивительной вязью дороги не переплелись.

Рвутся нити — это мне не описать, мне не подобрать эпитет.

Не хотел видеть половину из того что видел.

Я не видел половины из того что бы хотел увидеть.

Крылья мы заковывали в цепи.

Потом цепи заменяли нам крылья.

В моём доме сквозняков окна в прошлое покрылись исторической пылью.

В моей голове сотни тысяч комнат и по ним гуляют сквозняки и тени.

Мои воспоминания — мрачный омут, где во тьме мерцают светляки видений.

Где-то там я прячу то, чего боюсь больше всего на свете.

Возраст здесь ничего не значит, ведь внутри мы все еще просто дети.

Рожденные на рубеже двух тысячелетий.

Живущие на рубеже двух тысячелетий.

Погибшие на рубеже двух тысячелетий.

Воскресшие на рубеже двух тысячелетий.

Slechts een paar seconden om te begrijpen wat ik jullie allemaal moet vertellen.

Ik schraapte door de bodem van de windingen en dwaalde met een lantaarn in het donker naar het verste compartiment

mijn geheugen.

Waar al het afval werd opgeslagen, waar het soepel stroomde, alsof het vuil werd

kast.

Deze vervallen geesten uit het verleden zijn irrelevanter dan de krantenkoppen van Sovjetkranten.

Ik druk op resetten.

Ik pak het gewoon en druk op reset.

Snijdingen in het ego en ontwrichtingen van de psyche blootleggen, het rotte zeil eraf trekken

korsten van vergetelheid.

Opnieuw staar ik tot de pijn in mijn ogen in de oneindigheid van de keelholte,

waar zijn de gezichten van vergeten vrienden die buitenaards zijn zoals buitenaardse wezens uit dimensie Z.

Opnieuw vielen er vijftien op mijn schouders met een armoedige knapzak.

Deze krappe klassen die stinken naar verveling, waar je eerst moet vechten,

om later vrienden te maken.

(Hier wordt gefilterd)

De bitterheid van het eerste trekje achter de school in de met acacia begroeide steegjes -

Demonstratieve acties van minachting voor saaie verboden

Van voorouders en leraren.

Voor de exacte wetenschappen heb ik op de een of andere manier zonder te beven ...

Ze laten je alleen maar friemelen in je stoel als een Bender-combinator.

Onder het bureau "The Chronicles of Ember" en de avonturen van de gamer Ender

In plaats van versleten schoolboeken.

Mijn haat jegens hen was te hardnekkig.

Wij, de kinderen van de post-perestrojka, voetbalden in de woestenij voor de bouwplaats.

Van huiselijke problemen, vertrekken naar binnenplaatsen waar niemand medelijden met iemand heeft.

Grote broers bevinden zich in hotspots.

Op tv - politici met brandende hoeden.

Dus wat hier te onthouden over de kindertijd?

Dit is het - de toegang tot de gang.

Het is niet dat we bijzonder trots zijn, maar op de een of andere manier minachten we niet bijzonder ...

Ben je bang om later spijt te krijgen dat het openen van deze deur te pijnlijk zal zijn?

Het is net als die advertentie voor Gillette: "Je kunt het mes nauwelijks voelen."

Er zijn honderdduizenden kamers in mijn hoofd en tocht en schaduwen lopen er doorheen.

Mijn herinneringen zijn een sombere poel waar de vuurvliegjes van visioenen flikkeren in de duisternis.

Ergens verberg ik wat ik het meest vrees in de wereld.

Leeftijd zegt hier niets, want van binnen zijn we nog maar kinderen.

Geboren rond de eeuwwisseling van twee millennia.

Leven aan het begin van twee millennia.

Degenen die stierven rond de eeuwwisseling van twee millennia.

Herrezen aan het begin van twee millennia.

Het leven is voor ons geen nectar geworden zodat er genoeg metaal in het personage zit.

Geboren rond de eeuwwisseling, vermoedden we dat het lot ons nauwelijks zou duren

cadeau.

Lekkend geheugen.

Krampen 's nachts hielpen de haarvaten op te blazen,

Maar vaker steunden we hier onze kennis sluw met de krukken van kribben.

Deze tijd duikt op uit de diepten van mijn geheugen, twee stappen naar de oude binnenplaats.

We hebben daar leren zwemmen, niet zwemmen.

Ik sluit mijn ogen en keer terug,

Boemerang, naar waar de verharding begon.

Er was geen recht op zwakte

We zijn tenslotte de laatste stapels.

Het betaamt ons dus om sterker te zijn dan superharde legeringen.

Ik ben een van degenen die altijd bij mensen was, maar overal alleen was.

Ik herinner me hoe moeilijk het voor mij was om hier degene te vinden met wie ik sympathiek ben

En er kwamen zoveel mensen voorbij met wie ik niet op pad ging.

Er zijn zoveel vergeten pagina's in het geheugenboek waar ze zijn opgeslagen

Vage beelden van degenen met wie de verbazingwekkende lijn van de weg niet verweven was.

Draden zijn gescheurd - ik kan het niet beschrijven, ik kan geen bijnaam oppikken.

Ik wilde niet de helft zien van wat ik zag.

Ik heb nog niet de helft gezien van wat ik wilde zien.

We hebben onze vleugels geketend.

Toen vervingen de kettingen onze vleugels.

In mijn tochtige huis zijn de ramen naar het verleden bedekt met historisch stof.

Er zijn honderdduizenden kamers in mijn hoofd en tocht en schaduwen lopen er doorheen.

Mijn herinneringen zijn een sombere poel waar de vuurvliegjes van visioenen flikkeren in de duisternis.

Ergens verberg ik wat ik het meest vrees in de wereld.

Leeftijd zegt hier niets, want van binnen zijn we nog maar kinderen.

Geboren rond de eeuwwisseling van twee millennia.

Leven aan het begin van twee millennia.

Degenen die stierven rond de eeuwwisseling van twee millennia.

Herrezen aan het begin van twee millennia.