Wrath of the Rain - Horslips

Ragged and rough in those sepia pages

Tear-streaked and fearful, alone

They were caught in the casual flash of the camera

A number, a name, do you know where they’ve gone?

They came with the faces of innocents

And they left with the bodies of men

They were out on the run

They were fleeing the wrath of the rain

Deadbeat with drifting, they scrambled ashore

And they ran from the spell of the sea

And they looked to tire past and drank to the future

And knew in their hearts it was never to be

Now some of them came from the stony lands

And some from the paths of the plain;

But every man was fleeing the wrath of the rain

Where have they gone to, those faded faces

Those fierce mustachioed men?

The women and boys and their tattered belongings

What has become of the loss and the pain?

I see them today on the streets of the city

We nod to each other again;

And I stand in their doorways to shelter

Awhile from the rain

Rafelig en ruw op die sepia-pagina's

Betraand en angstig, alleen

Ze werden gevangen in de nonchalante flits van de camera

Een nummer, een naam, weet je waar ze zijn gebleven?

Ze kwamen met de gezichten van onschuldigen

En ze vertrokken met de lichamen van mannen

Ze waren op de vlucht

Ze waren op de vlucht voor de toorn van de regen

Deadbeat met drijven, klauterden ze aan de wal

En ze renden weg uit de betovering van de zee

En ze keken om het verleden te vermoeien en dronken op de toekomst

En wisten in hun hart dat het nooit zo zou zijn

Nu kwamen sommigen van hen uit de steenachtige landen

En sommigen van de paden van de vlakte;

Maar elke man was op de vlucht voor de toorn van de regen

Waar zijn ze heen gegaan, die vervaagde gezichten

Die woeste besnorde mannen?

De vrouwen en jongens en hun gehavende bezittingen

Wat is er geworden van het verlies en de pijn?

Ik zie ze vandaag in de straten van de stad

We knikken weer naar elkaar;

En ik sta in hun deuropeningen om te schuilen

Even van de regen