L'exil - Harmonium

Tout change

Et tout me dérange

J’nous reconnais plus

Les murs tremblent

Y’a plus rien qui m’ressemble

Même le nom de ma rue

Dis-moi à quel âge

J’vais pouvoir voler

D’un centième étage

Où est-ce qu’il est le nord

Quand tu r’gardes dehors

Le monde s’endort

J’vois des lignes aux creux d’nos mains

Qui ne servent plus à rien

Des signes au fond d’la peau

Qui en disent un peu trop

Puis, j’vois la fin encore plus sûre

Par un coup d’poing dans le mur

J’vais juste être bien

Quand j’vais me r’trouver tout nu

Au creux de mon lit, caché ben loin

Au fond de mon appartement

J’ai moins peur du ciment

C’est bon d’entendre marcher

Quelqu’un sur l’autre plancher

Tout penche

Y’a trop de monde sur la même branche

C’est contre la nature

Ma rue est sombre

L’amour se tient à l’ombre

Pour cacher sa blessure

Dis-moi vers quel abri

J’vais pouvoir voler

Comme tu voles mon pays

Une cage

Cache ton visage

Le monde m’enrage

Des lignes froides comme du béton

Se croisent à l’horizon

Des signes enfouis sous le gel

L’amour est parallèle

Puis j’vois l’exil encore moins sûr

J’prends mon élan, puis j’rentre dans le mur

Tout tient comme sur un fil

Les dos tournés pour fin d’journée

La peur tombe sur ma ville

Comme dans un vieil asile

Tout l’monde s’entend craquer

Les murs vont débarquer

Ça déborde

Tout le monde tire sa corde

C’est fragile

De marcher sur un fil

C’est tragique

Finir dans un cirque

C’est mortel

Suivre un carrousel

Bien accrochés à nos parapluies

Y’en a qui marchent, d’autres qui s’ennuient

C’est juste en tombant

Qu’on partage le même cri

C’est comme tout le monde payait sa place

Pour voir chacun d’en haut perdre la face

Quand le show est fini

J’tombe toujours en bas du lit

C’est blessant

Vivre en noir et blanc

Quand t’as le coeur

Rempli de couleurs

C’est étrange

L’orchestre mélange

C’est une parade

Tout le monde est malade

Ben caché sous nos parapluies

Y’en a qui foncent, d’autres qui s’enfuient

Tomber de si haut

On fait tous le même bruit

C’est comme marcher au-dessus d’un abîme

En bas, la foule demeure anonyme

Me reconnaissez-vous?

C’est moi, le crisse de fou

Qui marche au-dessus d’la ville

Alles veranderd

En alles stoort me

Ik herken ons niet meer

De muren trillen

Er is niets meer dat op mij lijkt

Zelfs mijn straatnaam

Vertel me hoe oud

ik zal kunnen vliegen

Vanaf de honderdste verdieping

waar is het noorden?

Als je naar buiten kijkt

De wereld valt in slaap

Ik zie lijnen in de palmen van onze handen

Die geen enkel doel meer dienen

Tekenen diep in de huid

Wie zegt een beetje te veel

Dan zie ik het einde nog veiliger

Door een stoot in de muur

Het komt gewoon goed met me

Wanneer ik mezelf naakt zal vinden

In de holte van mijn bed, ver weg verborgen

Diep in mijn appartement

Ik ben minder bang voor cement

Het is goed om te horen lopen

iemand op de andere verdieping

Alles leunt

Er zijn te veel mensen op hetzelfde filiaal

Het is tegen de natuur

Mijn straat is donker

Liefde staat in de schaduw

Om zijn pijn te verbergen

Vertel me naar welke schuilplaats

ik zal kunnen vliegen

Hoe je mijn land steelt

Een kooi

Verberg je gezicht

De wereld maakt me woedend

Lijnen koud als beton

ontmoeten aan de horizon

Tekens begraven onder de vorst

liefde is parallel

Dan zie ik ballingschap nog minder veilig

Ik neem mijn momentum, dan raak ik de muur

Alles hangt aan een draad

Ruggen gedraaid voor het einde van de dag

Angst valt op mijn stad

Zoals in een oud asiel

Iedereen hoort elkaar kraken

De muren zullen naar beneden komen

Het is overvol

Iedereen trekt aan zijn touw

Het is breekbaar

Op een draad lopen

Het is tragisch

Eindig in een circus

Het is dodelijk

Volg een carrousel

Goed vasthouden aan onze paraplu's

Sommigen lopen, sommigen vervelen zich

Het valt gewoon

Dat we dezelfde huil delen

Het is alsof iedereen zijn eigen weg betaalde

Om iedereen van boven gezichtsverlies te zien

Als de show voorbij is

Ik val altijd uit bed

Het doet pijn

Leef in zwart-wit

Wanneer je het hart hebt

Gevuld met kleuren

Het is raar

Het orkest mixt

Het is een parade

Iedereen is ziek

Ben verstopt onder onze parasols

Sommigen gaan ervoor, sommigen rennen weg

Val van zo hoog

We maken allemaal hetzelfde geluid

Het is alsof je over een afgrond loopt

Hieronder blijft de menigte anoniem

Herken je mij?

Ik ben het, de gekke pieper

Wie loopt er boven de stad