С самим собой - H1GH

В последнее время у меня лишь один собеседник способный выслушать и понять.

Я устал уже делиться с каменными лицами.

Для них странные небылицы мои планы и принципы.

Они стали злиться и беседы стали блицом.

Мне дают советы, в них советуя места в больнице.

Но, с ним в каждом из болот по локти оба.

Но, с ним каждый монолог стал диалогом.

Другим я модный лодырь, мол это дало так много.

Я валет для них, ведь им не видно моих ног в колодах.

Судьба злая стерва — крутит, не сломать систему.

В сердце твоем ассистент, мол: «Душу раскрывай не стенам».

В следующий раз, когда вам всем будет нужна беседа —

Я скажу, что слов в ваших в ушах — важней ушная сера.

Он один такой, который, — хоть обида колет,

Снова злую мину строя, но поговорит со мной.

В душе таится боль и коль тут толка злиться ноль —

Я остаюсь в диалоге с самим собой, с самим собой!

Припев:

Я не молчу, я не молчу — я говорю с самим собой,

Ведь не хочу, ведь не хочу жизнь я делить, пойми, с тобой.

Сам по себе, сам по себе, и смысла нету вслед кричать.

В руках свой крест, и свое небо на плечах.

Лишь антрацитовое небо лежит на моих плечах…

На плечах…

Меня достали ваши взгляды безучастные.

Пускай, пока нет счастья, и пока везет нечасто.

Завтра я стану тем, кто их разносит чарты.

Кого уносят чартер, где все о ком кричат тут.

Один завидует, второй не видит, будто ничего.

Третий поддерживает, хоть ему плевать!

Делают дым, при мне советуя, что бьют они челом —

Не зная, как на ноги хочется мне встать!

Не допущу я, чтобы мы сутками в скуке жили —

Вот и кричу я, вот и рвусь, *ука, из сухожилий.

В душе таится боль и хколь тут толка злиться ноль —

Я остаюсь в диалоге с самим собой, с самим собой!

Припев:

Я не молчу, я не молчу — я говорю с самим собой,

Ведь не хочу, ведь не хочу жизнь я делить, пойми, с тобой.

Сам по себе, сам по себе, и смысла нету вслед кричать.

В руках свой крест, и свое небо на плечах.

Я не молчу, я не молчу — я говорю с самим собой,

Ведь не хочу, ведь не хочу жизнь я делить, пойми, с тобой.

Сам по себе, сам по себе, и смысла нету вслед кричать.

В руках свой крест, и свое небо на плечах.

Лишь антрацитовое небо лежит на моих плечах…

De laatste tijd heb ik maar één gesprekspartner die kan luisteren en begrijpen.

Ik ben het zat om te delen met stenen gezichten.

Voor hen zijn mijn plannen en principes vreemde fabels.

Ze werden boos en de gesprekken werden een schot in de roos.

Ze geven me advies, in hun advies plaatsen in het ziekenhuis.

Maar, met hem in elk van de moerassen, beide ellebogen.

Maar met hem werd elke monoloog een dialoog.

Voor anderen ben ik een modieuze opgever, ze zeggen dat het zoveel heeft opgeleverd.

Ik ben een krik voor ze, omdat ze mijn voeten in de decks niet kunnen zien.

Het lot is een slechte teef - wendingen, breek het systeem niet.

Er is een assistent in je hart, ze zeggen: "Open je ziel niet voor de muren."

De volgende keer dat jullie allemaal een gesprek nodig hebben...

Ik zal zeggen dat de woorden in je oren belangrijker zijn dan oorsmeer.

Hij is de enige die, ook al prikt wrok,

Weer een slecht gezicht opbouwen, maar hij zal met me praten.

Pijn schuilt in de ziel en als het geen zin heeft om boos te zijn -

Ik blijf in dialoog met mezelf, met mezelf!

Refrein:

Ik ben niet stil, ik ben niet stil - ik praat tegen mezelf,

Ik wil tenslotte niet, ik wil het leven niet met jou delen, begrijpen.

Op zichzelf, op zichzelf, en het heeft geen zin om achter me aan te schreeuwen.

In de handen van zijn kruis, en zijn hemel op zijn schouders.

Alleen de antracietkleurige lucht rust op mijn schouders...

Op schouders…

Ik vond je uiterlijk onverschillig.

Laat het zijn, totdat er geluk is, en terwijl geluk zeldzaam is.

Morgen zal ik degene zijn die de hitlijsten breekt.

Wie wordt er meegesleept door het charter, waar iedereen hier over schreeuwt.

De een is jaloers, de ander ziet niets.

De derde steunt, hoewel het hem niet kan schelen!

Ze maken rook en vertellen me dat ze met hun voorhoofd slaan...

Niet wetend hoe ik op mijn benen wil staan!

Ik zal niet toestaan ​​dat we dagenlang in verveling leven -

Dus ik schreeuw, dus ik ben verscheurd, * uh, van de pezen.

Pijn schuilt in de ziel, en als het geen zin heeft om boos te worden...

Ik blijf in dialoog met mezelf, met mezelf!

Refrein:

Ik ben niet stil, ik ben niet stil - ik praat tegen mezelf,

Ik wil tenslotte niet, ik wil het leven niet met jou delen, begrijpen.

Op zichzelf, op zichzelf, en het heeft geen zin om achter me aan te schreeuwen.

In de handen van zijn kruis, en zijn hemel op zijn schouders.

Ik ben niet stil, ik ben niet stil - ik praat tegen mezelf,

Ik wil tenslotte niet, ik wil het leven niet met jou delen, begrijpen.

Op zichzelf, op zichzelf, en het heeft geen zin om achter me aan te schreeuwen.

In de handen van zijn kruis, en zijn hemel op zijn schouders.

Alleen de antracietkleurige lucht rust op mijn schouders...