Хлеб - H1GH

Как?

Зачем?

Почему?

Куда?

Для чего?

Сколько?

У кого?

Может не надо?

Давай не будешь?

Можешь подождать?

Почему ты молчишь?

Попробуешь?

Не сможешь?

Уверен?

Уверен?

Уверен?

Мой мозг нарисован буквами всех этих слов,

Что составляет ваше внутреннее ремесло.

Сеет сомнение ваше просо — ваша проза,

И вместо знака зодиака — уже знак вопроса.

Я вижу завтра в этих постерах, вредных советах Остера,

Вас нет там даже косвенно, я где-то в недрах острова,

Что сам изобретал и себе сеял там паёк.

Давай пойми уже, мой хлеб — это дело не твоё.

С малых лет их вопросы за мной следом.

Брось это!

Любой метод — мой метод.

Вот кредо.

Мой хлеб — лишь мой хлеб,

Со мной сквозь огонь, ветры.

Он тут со мной в бедах.

Официальный идиотизм, как у Гашека Швейки.

И мой хлеб выражается каждой копейкой.

Ваши группы-персонажи не найдут то, что я нажил.

Припев:

Обсуждай, осуждай, объедай, нагнетай,

Но мой хлеб — это не твоё дело.

То не тайна никак, ты вникай, на века,

Что мой хлеб — это не твоё дело.

Обсуждай, осуждай, объедай, нагнетай,

Но мой хлеб — это не твоё дело.

То не тайна никак, ты вникай, на века,

Что мой хлеб — это не твоё дело.

Вчера думы о «сегодня», завтра, о послезавтра,

Мне ритмы жизни легкомысленный «авось» не задал.

Думают, рэп этот, рифмы — а дальше катастрофа.

У вас маршрут, а я доберусь дальше автостопом.

Закрыл уши вакуум.

Мучают вопросы как собаку,

Что не может отвечать, но знает, как дальше жить.

Забыл лучший фатум.

Под взорами Живаго

И ждёт ноту печали рядом толпа чужих.

Твои «рифмы и панчи» — паблик, заканчивай блеф.

Мои «рифмы и панчи», правда, не иначе как хлеб.

Но тут вопрос на вопросе плюс вопрос погоняет.

Вы были «до», но стали «после» и мнение после меняли.

Всё только так, как хочу, совесть при мне.

А ты терял себя сам еще в отцовском ремне.

Давай задай вопрос: «Когда заткнусь я там?»,

Но не забудь задать только тогда поднимусь когда.

Припев:

Обсуждай, осуждай, объедай, нагнетай,

Но мой хлеб — это не твоё дело.

То не тайна никак, ты вникай, на века,

Что мой хлеб — это не твоё дело.

Обсуждай, осуждай, объедай, нагнетай,

Но мой хлеб — это не твоё дело.

То не тайна никак, ты вникай, на века,

Что мой хлеб — это не твоё дело.

Обсуждай, осуждай, объедай, нагнетай,

Но мой хлеб — это не твоё дело.

То не тайна никак, ты вникай, на века,

Что мой хлеб — это не твоё дело.

Hoe?

Waarvoor?

Waarom?

Waar?

Waarvoor?

Hoeveel?

Wie?

Misschien moeten we dat niet doen?

Kom op wil je niet?

Jij kan wachten?

Waarom ben je stil?

Ga je het proberen?

Kun je niet?

Zeker?

Zeker?

Zeker?

Mijn brein is getekend met de letters van al deze woorden

Wat vormt jouw innerlijke ambacht.

Je gierst zaait twijfel - je proza,

En in plaats van het teken van de dierenriem - al een vraagteken.

Ik zie morgen in deze posters, Austers slechte advies,

Jij bent er niet eens indirect, ik ben ergens in de ingewanden van het eiland,

Wat hij zelf bedacht en voor zichzelf zaaide.

Laten we het nu al begrijpen, mijn brood zijn jouw zaken niet.

Van jongs af aan volgen hun vragen mij.

Laat vallen!

Elke methode is mijn methode.

Hier is het credo.

Mijn brood is alleen mijn brood

Met mij door het vuur, de wind.

Hij is hier bij mij in de problemen.

Officiële idiotie, zoals Hasek Svejka.

En mijn brood wordt uitgedrukt door elke cent.

Je karaktergroepen zullen niet vinden wat ik heb verworven.

Refrein:

Bespreek, veroordeel, eet, escaleer,

Maar mijn brood zijn jouw zaken niet.

Dat is op geen enkele manier een geheim, je duikt er al eeuwen in,

Dat mijn brood jouw zaken niet zijn.

Bespreek, veroordeel, eet, escaleer,

Maar mijn brood zijn jouw zaken niet.

Dat is op geen enkele manier een geheim, je duikt er al eeuwen in,

Dat mijn brood jouw zaken niet zijn.

Gisteren gedachten over "vandaag", morgen, over overmorgen,

Het frivole "misschien" bepaalde niet het ritme van het leven voor mij.

Ze denken dat deze rap rijmt - en dan een ramp.

Je hebt een route en al liftend kom ik verder.

Hij sloot zijn oren met een vacuüm.

Vragen kwellen als een hond

Dat hij geen antwoord kan geven, maar weet hoe hij verder moet leven.

Ik vergat het beste lot.

Onder de blik van Zhivago

En een menigte vreemden wacht op een droefheid.

Je "rijmpjes en stoten" zijn openbaar, stop met bluffen.

Mijn "rijmpjes en stoten" zijn echter niets anders dan brood.

Maar hier gaat de vraag over de vraag, plus de vraag is jagen.

Je was "voor" maar werd "na" en veranderde daarna van gedachten.

Alles is precies zoals ik wil, mijn geweten is bij mij.

En je verloor jezelf zelfs in de riem van je vader.

Laten we een vraag stellen: "Wanneer zal ik daar mijn mond houden?",

Maar vergeet niet om alleen te vragen wanneer ik opsta wanneer.

Refrein:

Bespreek, veroordeel, eet, escaleer,

Maar mijn brood zijn jouw zaken niet.

Dat is op geen enkele manier een geheim, je duikt er al eeuwen in,

Dat mijn brood jouw zaken niet zijn.

Bespreek, veroordeel, eet, escaleer,

Maar mijn brood zijn jouw zaken niet.

Dat is op geen enkele manier een geheim, je duikt er al eeuwen in,

Dat mijn brood jouw zaken niet zijn.

Bespreek, veroordeel, eet, escaleer,

Maar mijn brood zijn jouw zaken niet.

Dat is op geen enkele manier een geheim, je duikt er al eeuwen in,

Dat mijn brood jouw zaken niet zijn.