Человекочасы - H1GH

Время, ну скажи мне, куда ты бежишь?

Для чего придумало ты старость?

Почему решило за каждую жизнь

Сколько кому минут осталось?

Тебе надоел давно этот режим,

Вижу в твоих стрелках усталость.

Моё тело напротив неба лежит,

Пускай и минутная слабость.

Не ищите, пропал я где-то,

В небе вижу как падают звёзды.

Мама станет бабушкой, а папа дедом,

В горле комом останутся слёзы.

И мои чувства вперемешку,

И я тот час исчезаю,

Когда вижу насмешки

Над тем, как я общаюсь с часами.

Припев:

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда обнимаются родители.

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда улыбаются родители.

Мне говорят: «Карман держи шире».

Не порвать этого бремени нить.

Расколотил бы я все часы в мире,

Лишь только время б остановить.

Но продолжают тихо так вдруг,

Бомбы старости тикать вокруг.

И на фоне смеха и криков

Слышу всегда мотив всех этих тиков.

Но в глазах родителей радость,

Мужская минутная слабость.

Успеть бы для них пожить мне поскорей,

Успеть бы им лечь сердцем, не постареть.

Даже в монологах с наручными, настенными

Время снова убегает,

Но наши дни когда-то лучшими я сделаю,

Пускай счастливые часов не наблюдают.

Припев:

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда обнимаются родители.

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда улыбаются родители.

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда обнимаются родители.

Я часто себя не понимаю,

Чаще, чем их обнимаю.

И улыбаться начинаю ослепительно,

Когда улыбаются родители.

Tijd, vertel me waar ga je heen?

Waarom ben je op ouderdom gekomen?

Waarom besloten voor elk leven?

Hoeveel minuten zijn er nog?

Je bent deze modus lange tijd zat,

Ik zie vermoeidheid in je pijlen.

Mijn lichaam ligt tegen de lucht

Laat het een moment van zwakte zijn.

Kijk niet, ik ben ergens verdwenen,

In de lucht zie ik sterren vallen.

Mama wordt oma, en papa wordt grootvader,

Tranen zullen in de keel blijven.

En mijn gevoelens zijn gemengd

En ik verdwijn op dat uur,

Als ik spot zie

Over hoe ik met het horloge communiceer.

Refrein:

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders knuffelen.

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders glimlachen

Ze zeggen me: "Houd je zak wijder."

Breek de draad van deze last niet.

Ik zou alle klokken in de wereld breken,

Alleen de tijd zou stoppen.

Maar ze gaan rustig zo plotseling door

De bommen van de ouderdom tikken rond.

En tegen de achtergrond van gelach en geschreeuw

Ik hoor altijd het motief van al die tikken.

Maar er is vreugde in de ogen van ouders,

Mannelijke tijdelijke zwakte.

Ik zou zo snel mogelijk tijd hebben om voor hen te leven,

Ze zouden tijd moeten hebben om met hun hart te gaan liggen, niet om oud te worden.

Zelfs in monologen met pols, muur

De tijd loopt weer weg

Maar op een dag zal ik onze dagen beter maken,

Laat happy hours niet in acht worden genomen.

Refrein:

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders knuffelen.

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders glimlachen

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders knuffelen.

Ik begrijp mezelf vaak niet

Vaker dan ik ze knuffel.

En ik begin verblindend te glimlachen,

Als ouders glimlachen