Eremiten Esaias - Grift

Jag har mött min barndoms spåman

Han som alla skydde men ingen kände

I en alskog norr om Högkullen

Stod han plötsligt där en gryning i mars

För en kort stund möttes våra blickar

Sedan vandrade han spårlöst sin väg

Jag kommer alltid att minnas hans fårade ansikte —

En frälsares men också ett offers anlete

Allt han ägde var hans övertygelse

Om att vandra ensam genom tidens labyrint

Det som gjorde honom folkskygg

Var också det som gav honom kraften

Varken skrifter eller amuletter behövde han

För att finna en sorts klarhet

Men varje gång då skymning blev till gryning

Tvekade han alltid på alltets fullkomlighet

Jag ville veta men fick bara fråga

Vad som brann i honom glöder inom mig

Ik heb de waarzegster van mijn jeugd ontmoet

Hij die iedereen beschermde maar niemand kende

In een alpenbos ten noorden van Högkullen

In maart stond hij daar ineens bij zonsopgang

Voor een kort moment ontmoetten onze ogen elkaar

Toen liep hij zijn weg spoorloos

Ik zal me altijd zijn gefronste gezicht herinneren -

Het gezicht van een redder maar ook van een slachtoffer

Alles wat hij bezat was zijn overtuiging

Over alleen lopen door het labyrint van de tijd

Wat maakte hem verlegen voor mensen?

Was ook wat hem de kracht gaf

Hij had geen geschriften of amuletten nodig

Om een ​​soort duidelijkheid te vinden

Maar elke keer dat de schemering overging in de dageraad

Hij twijfelde altijd aan de perfectie van alles

Ik wilde het weten, maar werd net gevraagd

Wat in hem brandde, gloeit in mij