Aftonlandet - Grift

I vankelmodets skymning klarnar det till slut som grumlat våra sinnen och

fängslat våra ord.

Kristallklart brinner modet i hjärtan utav järn som tyngt oss ned i drömmar av

outhärdlig sömn.

In träder natten och skuggar låtsasvärldars sken.

Gåtfullt glimmar stjärnorna från landet som en gång ska bli mitt.

I lättjefull berusning lämnar jag en hembygd som lockat med sin trygghet men

bundit med sin skuld.

Jag flyr över den slättmark som sveddes av profeter till riket bortom böner där

ängar ännu frodas.

Över förtvivlans krön, under förtryckets sky, genom begärets kött går färden.

Till sökarnas fristad

In giddiness dusk settles in the end that clouded our senses and captivated our

words.

Crystal clear burning rage in the hearts out of iron that weighed us down in

dreams of unbearable sleep.

In comes the night and shadows performing worlds light.

Enigmatically glimmering stars from the country that will one day be mine.

The slothful intoxication I leave a homeland that has attracted with its

security but tied his debt.

I run across the plains that were scorched by the prophets to the kingdom

beyond the prayers where meadows even thrive.

Over despair brow, under oppression sky, through the desire of meat the journey.

For arbiters refuge

In de schemering van de mode, maakt het eindelijk duidelijk wat onze geest heeft vertroebeld en

onze woorden gevangen.

Kristalhelder, de moed brandt in de harten van ijzer die ons verzwolgen in dromen van

ondraaglijke slaap.

De nacht komt binnen en overschaduwt het licht van fantasiewerelden.

Op mysterieuze wijze schijnen de sterren van het land dat op een dag van mij zal zijn.

In luie dronkenschap verlaat ik een vaderland dat aantrok met zijn veiligheid, maar

gebonden aan zijn schuld.

Ik vlucht over de vlakte die door profeten werd verbrand naar het koninkrijk buiten gebed daar

weilanden bloeien nog steeds.

Over de kroon van wanhoop, onder de hemel van onderdrukking, door het vlees van verlangen, gaat de reis.

Naar het heiligdom van de aanvragers

In duizeling zakt uiteindelijk de schemering die onze zintuigen vertroebelde en onze boeide

woorden.

Kristalheldere brandende woede in de harten van ijzer dat ons naar beneden drukte

dromen van ondraaglijke slaap.

In komt de nacht en schaduwen die werelden licht uitvoeren.

Raadselachtig glimmende sterren uit het land dat ooit van mij zal zijn.

De luie roes verlaat ik een thuisland dat heeft aangetrokken met zijn

zekerheid, maar bond zijn schuld vast.

Ik ren over de door de profeten verschroeide vlakten naar het koninkrijk

voorbij de gebeden waar weiden zelfs gedijen.

Over wanhoop voorhoofd, onder onderdrukking hemel, door het verlangen naar vlees de reis.

Voor arbiters toevlucht