Tu prends - Grégory Lemarchal

Au bord de l’envie tu ressens

Le doute l’espoir a chaque instant

Perdus au fond de tes pensees

Tu vas finir par te trouver

Le reflet de la glace devient flou

La barre du trac te pends au cou

Et la douceur de l’esprit

Te donnes le souffle de vie

Tu Prends tout cet amour qui te portes

Tes doigts se croisent pour faire en sorte

Que tes faiblesses deviennent poussiere

Que tu oublies de te faire la guerre

Tu Prends tout cet amour qui t’emportes

Tes mains se croisent pour faire en sorte

Que tes prieres caressent le rideau noire

Que tes yeux s’ouvrent car c’est ton soir

Et puis tu avances le long du couloir

Au milieu des regards

Derriere ton visages tu caches les failles

Et le teint blafard

Tu ramasses la moindre etincelles

De ceux qui te soutiennent

Le reflet de la glace devient flou

La bar du trac te prends au cou

Et la douceur de l’esprit

Te donnes le souffle de vie

Tu Prends tout cet amour qui te portes

Tes doigts se croisent pour faire en sorte

Que tes faiblesses deviennent poussiere

Que tu oublies de te faire la guerre

Tu Prends tout cette amour qui te portes

Tes mains se croisent pour en faire en sorte

que tes prieres caressent le rideau noire

Que tes yeux s’ouvrent car c’est ton soir

C’est ton soir

Tu Prends tout cet amour qui t’emportes

Tes doigts se croisent et vont faire en sorte

que tes faiblesses deviennent poussieres

Il est bien loin le temps de la guerre

Tu Prends tout cet amour qui t’emportes

Vers des milliers de reves peu importe

Quand tes prieres caressent le rideau noire

Que tes yeux s’ouvrent car

C’est ton soir

Op de rand van afgunst voel je je

Twijfel elk moment hoop

Verdwaald in je gedachten

Je zult jezelf uiteindelijk vinden

De reflectie van het ijs wordt wazig

Het roer van plankenkoorts hangt om je nek

En de zoetheid van de geest

Geef je de adem van het leven

Je neemt al deze liefde die je draagt

Je vingers verstrengelen zich om er zeker van te zijn

Laat je zwakheden tot stof vergaan

Dat je vergeet om oorlog te voeren

Je neemt al deze liefde die je meeneemt

Je handen zijn gekruist om er zeker van te zijn

Mogen je gebeden het zwarte gordijn strelen

Laat je ogen open gaan want het is jouw avond

En dan loop je door de gang

In het midden van de ogen

Achter je gezicht verberg je de gebreken

En de bleke huid

Je pikt het kleinste vonkje op

Van degenen die je steunen

De reflectie van het ijs wordt wazig

De bar van plankenkoorts grijpt je bij de nek

En de zoetheid van de geest

Geef je de adem van het leven

Je neemt al deze liefde die je draagt

Je vingers verstrengelen zich om er zeker van te zijn

Laat je zwakheden tot stof vergaan

Dat je vergeet om oorlog te voeren

Je neemt al deze liefde die je draagt

Je handen kruisen om het zo te maken

mogen je gebeden het zwarte gordijn strelen

Laat je ogen open gaan want het is jouw avond

Het is jouw avond

Je neemt al deze liefde die je meeneemt

Je vingers verstrengelen zich en zullen het zo maken

laat je zwakheden tot stof vergaan

Voorbij zijn de dagen van oorlog

Je neemt al deze liefde die je meeneemt

Naar duizenden dromen wat dan ook

Wanneer je gebeden het zwarte gordijn strelen

Laat je ogen open gaan, want

Het is jouw avond