Rosalie - Great Grandpa, Mike Vernon Davis

The path in her brain gets rewarded again

Where it hardens and strengthens in a looping refrain

And masked spectres of the past reveal themselves against her will

To slide in this moment, alive again pro tem

There’s an endless expanding drawn in the eyes

A soul decomposing, a body alive

Rosalie lives, lives on her own

Scared like a german shepherd, in the back of the yard

Wait til morning, cares coming by

Changing her clothes, listening to

Odd things, throw the cereal on the ceiling

Stretched screams, shallow skin, swollen feet

Rosalie lives, lives with her own

Home like a TV sitcom, and her kids in the car

Wait til nighttime, see her again, hollow and thin

Wading through

Odd things, throw the cereal on the ceiling

Stretched screams, swollen speech, void of meaning

Sad scenes can be beared, can be handled

No thing keeps me up, keeps us screaming

It’s the hardest part, the hardest part

Just a relentless regress

Het pad in haar brein wordt weer beloond

Waar het harder en sterker wordt in een herhalend refrein

En gemaskerde spoken uit het verleden openbaren zich tegen haar wil

Om dit moment binnen te glippen, weer levend pro tem

Er is een eindeloze uitbreiding getekend in de ogen

Een ziel in ontbinding, een levend lichaam

Rosalie woont, woont op zichzelf

Bang als een Duitse herder, achter in de tuin

Wacht tot de ochtend, zorgen komen voorbij

Haar kleren veranderen, luisteren naar

Vreemde dingen, gooi de cornflakes op het plafond

Gestrekt geschreeuw, ondiepe huid, gezwollen voeten

Rosalie woont, woont met haar eigen

Thuis als een tv-sitcom, en haar kinderen in de auto

Wacht tot de nacht, zie haar weer, hol en dun

Doorwaden

Vreemde dingen, gooi de cornflakes op het plafond

Gestrekt geschreeuw, gezwollen spraak, betekenisloos

Trieste scènes kunnen worden gedragen, kunnen worden behandeld

Niets houdt me wakker, houdt ons aan het schreeuwen

Het is het moeilijkste, het moeilijkste deel

Gewoon een meedogenloze achteruitgang