Home From The Forest - Gordon Lightfoot

Oh the neon lights were flashin'

And the icy wind did blow

The water seeped into his shoes

And the drizzle turned to snow

His eyes were red, his hopes were dead

And the wine was runnin' low

And the old man came home

From the forest

His tears fell on the sidewalk

As he stumbled in the street

A dozen faces stopped to stare

But no one stopped to speak

For his castle was a hallway

And the bottle was his friend

And the old man stumbled in

From the forest

Up a dark and dingy staircase

The old man made his way

His ragged coat around him

As upon his cot he lay

And he wondered how it happened

That he ended up this way

Getting lost like a fool

In the forest

And as he lay there sleeping

A vision did appear

Upon his mantle shining

A face of one so dear

Who had loved him in the springtime

Of a long-forgotten year

When the wildflowers did bloom

In the forest

She touched his grizzled fingers

And she called him by his name

And then he heard the joyful sound

Of children at their games

In an old house on a hillside

In some forgotten town

Where the river runs down

From the forest

With a mighty roar the big jets soar

Above the canyon streets

And the con men con but life goes on

For the city never sleeps

And to an old forgotten soldier

The dawn will come no more

For the old man has come home

From the forest

Oh de neonlichten flitsten

En de ijzige wind waaide

Het water sijpelde in zijn schoenen

En de motregen veranderde in sneeuw

Zijn ogen waren rood, zijn hoop was dood

En de wijn was bijna op

En de oude man kwam thuis

uit het bos

Zijn tranen vielen op het trottoir

Terwijl hij op straat strompelde

Een dozijn gezichten stopten om te staren

Maar niemand stopte om te praten

Want zijn kasteel was een gang

En de fles was zijn vriend

En de oude man strompelde naar binnen

uit het bos

Een donkere en groezelige trap op

De oude man maakte zijn weg

Zijn gerafelde jas om hem heen

Zoals hij op zijn bedje lag

En hij vroeg zich af hoe het gebeurde

Dat hij op deze manier is beland

Verdwalen als een dwaas

In het woud

En terwijl hij daar lag te slapen

Er verscheen een visioen

Op zijn mantel schijnt

Een gezicht van iemand die zo dierbaar is

Wie had er van hem gehouden in de lente?

Van een lang vergeten jaar

Toen de wilde bloemen bloeiden

In het woud

Ze raakte zijn grijze vingers aan

En ze noemde hem bij zijn naam

En toen hoorde hij het vrolijke geluid

Van kinderen bij hun spelletjes

In een oud huis op een heuvel

In een vergeten stad

Waar de rivier naar beneden stroomt

uit het bos

Met een machtig gebrul stijgen de grote straaljagers

Boven de canyonstraten

En de oplichters bedriegen maar het leven gaat door

Want de stad slaapt nooit

En aan een oude vergeten soldaat

De dageraad zal niet meer komen

Want de oude man is thuisgekomen

uit het bos