Les fiancées sont froides - Glaciation

Un Soleil Noir

Et un gouffre infini

L’horreur en étendard

Pour assiéger la nuit

Ni martyr, ni damné

Wanderer en tenue d’apparat

Contemplant le fané

Le temps d’un atone triumvirat

Sur les falaises de marbre

C’est la crasse des années

Portant le ciel et les armes

Jusqu’aux âmes des ainés

A mon cœur t’aboucher, a la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ni tristesse, ni colère, mais l’ennui

Un cor, cuivre d’or triste, y crache pour lui son fiel

Aux jours noirs abolis, pas prêts de naître encore…

Ni la vie, ni la mort, mais la nuit

Debout au milieu des ruines

Loin du soleil des héroines

Quand il y avait encore une abscisse

Et un reflet, un contraire, six-cent-soixante-six

Pour la noce il ny a plus ni chant ni repas

Le temps a passé des délicieux ébats

Le galop évanoui au son des fusillades

Car les choses mortes ne recommencent pas

Elles s’oublient, se redressent mais plus bas…

Et plus bas encore, un matin se lèvent froides

C’est un festin tragique où les cavaliers reposent

Junkers échevelés en bris de porcelaine

Un tableau de Bosch mêlé de Hölderlin

Soudards ivres et tristes — la hache moins la rose

Dansent débiles et tristes, épuisent leur haleine

Agitant sous la nuit des bouts de crinoline…

Et au bal valsent les destriers morts

Les fiancées fanées devant les corps d’enfants

Leurs yeux fixes, en pendule arreté, les scrutent

Car s’est éteint d’un trait l'ère de la fin' amor

Et les charmes sucrés des amours triomphants

D’un trait éclair encore ont fait place nette au rut

(spoken words of an interview of Marguerite Duras, talking about the year 2000

in 1985)

Aux orages d’acier, à la gloire, répondent le vide

Et le front de fracas déserté pleure le sang des hommes

Il n’y a plus rien, rien d’autre que ta face livide

Et le bruit blanc des frigides pour unique médium

Au-delà du désert, un autre hideux néant

Qui par tes mains délétères affleure partout, béant

A mon coeur t’aboucher, à la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ma main blanche est posée, cadavre lune d’Umbriel

Sur ton sein crevé et pale comme un remord

A mon coeur t’aboucher, à la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ni tristesse, ni colère, mais l’ennui

Ni la vie, ni la mort, mais la nuit

Een zwarte zon

En een eindeloze kloof

De standaard van horror

Om de nacht te belegeren

Noch martelaar, noch verdoemd

Zwerver in volledige jurk

Nadenken over het vervaagde

De tijd van een traag driemanschap

Op de marmeren kliffen

Het is de vuiligheid van de jaren

Het dragen van de lucht en de armen

Aan de zielen van de ouderen

Naar mijn hart ontmoet je, naar de nacht losgehaakt uit de lucht

Naar de duisternis kauwend op de duisternis, naar de dood...

Noch verdriet, noch woede, maar verveling

Een hoorn, koper of treurig goud, spuugt daar zijn gal voor hem uit

Naar de donkere dagen voorbij, nog niet klaar om geboren te worden...

Noch leven noch dood, maar de nacht

Staande tussen de ruïnes

Ver van de heldinzon

Toen er nog een easting was

En een weerspiegeling, een tegendeel, zeshonderdzesenzestig

Voor de bruiloft is er geen lied of maaltijd meer

De tijd is verstreken heerlijke stoeien

De galop viel flauw bij het geluid van geweerschoten

Omdat dode dingen niet opnieuw beginnen

Ze vergeten elkaar, stijgen maar dalen...

En nog lager, op een ochtend koud wakker

Het is een tragisch feest waar de ruiters liggen

Junkers verward in gebroken porselein

Een schilderij van Bosch vermengd met Hölderlin

Dronken en verdrietige misdadigers — de bijl minus de roos

Domme en verdrietig dansen, hun adem uitputtend

Wuivende stukjes hoepelrok onder de nacht...

En op het bal walsen de dode rossen

Bruiden verdord voor de lichamen van kinderen

Hun vaste ogen, als een stilstaande slinger, onderzoeken ze

Voor het tijdperk van het einde 'amor is overleden'

En de zoete charmes van triomfantelijke liefdes

In een flits weer de weg vrijgemaakt naar de sleur

(gesproken woorden van een interview van Marguerite Duras, pratend over het jaar 2000

in 1985)

Stormen van staal, glorie, beantwoord de leegte

En het verlaten neerstortende voorhoofd huilt het bloed van mannen

Er is niets meer, niets anders dan je razend gezicht

En de witte ruis van de frigids voor tong medium

Voorbij de woestijn, nog een afschuwelijk niets

Die door je verderfelijke handen overal opduikt, gapend

Naar mijn hart ontmoet je, naar de nacht losgehaakt uit de lucht

Naar de duisternis kauwend op de duisternis, naar de dood...

Mijn witte hand is naar beneden, lijkmaan van Umbriel

Op je gebroken en bleke borst als wroeging

Naar mijn hart ontmoet je, naar de nacht losgehaakt uit de lucht

Naar de duisternis kauwend op de duisternis, naar de dood...

Noch verdriet, noch woede, maar verveling

Noch leven noch dood, maar de nacht