La mer, les ruines - Glaciation

Pas d’amour pas de haine, un seul dieu anathème

La tapage du Grand Rien, seul et unique emblème

Pas de fièvre, pas de guerre oh non, pas l’enfer

Des milliers d’enfants-rois travestissent Lucifer

Les arcanes du vide et les mea-culpa

Ont châtré pour toujours les dernières vendettas

La dernière étincelle, gloria gloria!

L’inversion universelle, tous contre tous, et caetera

Et pourtant, tu savais, tu savais depuis le début

La fin de race, l’abject, la lointaine gloire déchue

Le Golgotha, tes fils sacrifiés, et encore plus loin

Les chiens à l’affût

Toujours debout, malgré tout, les pieds dans le rien

Et les chaînes, tout seul, tes yeux dans ceux des malouins

Le mélange, la fange, le déluge d'échanges

Qui rongent, ordures, défigurent la transe

La glace, fosses communes en avalanches

Le ciel, lacéré de non-revanches

Le gris, la nuit n’est plus noire et blanche

Le ciel, peut-être un jour, le silence

Une noce saccagée, un ciel de fin de bataille

Et l’orage annoncé, saccage des saccages

Avorté lui toujours demeure en embuscade

Car les choses mortes, même crevées nous assaillent

Se redressent, nous poursuivent et nous tuent d'âge en âge

Les plus belles fiancées… Les plus froides

Cuivres déglingués qui résonnent en fanfares

Métal passé, Mélancolie d’or et d’argent ternes

Que le temps rancuneux affadit sous sa lame

Aux tympans purs et doux des jeunes filles sans fard

Font sonner l’air violent des musiques de casernes!

Et à leur joue vierge donne couleur des flammes!

Geen liefde, geen haat, slechts één god vervloekt

Het tumult van het Grote Niets, het enige echte embleem

Geen koorts, geen oorlog oh nee, geen hel

Duizenden kinderkoningen travestie Lucifer

De mysteries van leegte en de mea culpa

Voor altijd gecastreerd de laatste vendetta's

De laatste vonk, gloria gloria!

De universele inversie, allen tegen allen, et cetera

En toch wist je het, je wist het al die tijd

Het einde van de race, het abjecte, de verre gevallen glorie

Golgotha, uw geofferde zonen, en verder

Honden op jacht

Nog steeds staan, ondanks alles, voeten in het niets

En de kettingen, helemaal alleen, je ogen in die van Saint-Malo

De mix, het slijk, de stortvloed van uitwisselingen

Dat knagen, afval, de trance misvormen

IJs, massagraven in lawines

De lucht, verscheurd zonder wraak

Grijs, de nacht is niet langer zwart-wit

Hemel, misschien ooit, stilte

Een geplunderde bruiloft, een hemel aan het einde van de strijd

En de aangekondigde storm, razernij van rampages

Geaborteerd blijft hij nog steeds in hinderlaag

Omdat dode dingen, zelfs kapotte, ons aanvallen

Sta op, achtervolg ons en dood ons van tijdperk tot tijdperk

De mooiste verloofden… De koudste

Gammele koperblazers die resoneren in fanfares

Verschoten metaal, melancholie van dof goud en zilver

Die haatdragende tijd dooft onder zijn mes

Naar de zuivere en zoete trommelvliezen van ongelakte maagden

Laat de gewelddadige lucht van kazernemuziek horen!

En aan hun maagdelijke wang geeft de kleur van vlammen!