Le rivage - Glaciation

Une ligne d’or couchée derrière les vagues

Comme un corps indolent hérissé de rayons

Crève les yeux

Soleil victorieux, rassemble tes faisceaux

Le cri d’un aigle dans I’azur

Un songe mort, une soif, un soupir

Un mirage barbare saignant nos repentirs

Par-delà l’onde dormante, l’incendie flamboie

Nous nous pámons alanguis aux mélopées lascives

D’un orchestre fantóme

Sourions aux nuées fugitives

Du rivage ardent

Le regard accroché aux havres interdits

Tel un vieillard sondant le tain noir du miroir

Sa jeunesse arrachée par l’horloge macabre

Une vie goutte à goutte tarie de toute gloire

Nous nous pámons alanguis aux mélepées lascives

D’un orchestre fantóme

Sourions aux nuées fugitives

Du rivage incendié

Par-delà l’onde dormante, l’incendie flamboie

Réchauffe nos chairs moribondes

Couchées á l’ombre des marbres

Lá-bas la vie fulgure en fournaise, insolente

Tandis que nous veillons aux murailles calcaires

De hautes citadelles páles, ultimes reliquaires

D’une enfance à dompter les étoiles filantes

Nous scrutons les eaux noires nos ámes von boire

De ce siècle révons le sublime naufrage

À nos lèvres portons le périlleux ciboire

Arrosant de venin no hideuses nuits de rage

Pierres anciennes et silence de peste

Veilles stériles aux bastions du néant

La mer et plus rien, le grand gouffre, béant

Ô réves de volcans

Nous mourons sous les cendres de nos torpeurs funestes

La mer et puis rien, le grand gouffre, nous appelant

Ne restent dans mes songes

Que l’acier d’un iris

Le vermeil d’un ciel

Een lijn van goud die achter de golven ligt

Als een loom lichaam vol met stralen

Steek je ogen uit

Zegevierende zon, verzamel je stralen

De kreet van een adelaar in het azuur

Een dode droom, een dorst, een zucht

Een barbaarse luchtspiegeling die ons berouw bloedt

Voorbij de slapende golf laait het vuur

We zwijmelen loom met wulpse melodieën

Van een fantoomorkest

Laten we lachen om de vluchtige wolken

Van de brandende kust

Staren naar verboden toevluchtsoorden

Als een oude man die de zwarte smet van de spiegel peilt

Zijn jeugd verscheurd door de macabere klok

Een leven dat van alle glorie druipt

We zwijmelen loom met wulpse gezangen

Van een fantoomorkest

Laten we lachen om de vluchtige wolken

Van de brandende kust

Voorbij de slapende golf laait het vuur

Verwarmt ons stervend vlees

Liggend in de schaduw van de knikkers

Daar brandt het leven als een oven, brutaal

Terwijl we waken over de kalkstenen muren

Hoge bleke burchten, ultieme reliekschrijnen

Van een jeugd die vallende sterren temt

We turen in het zwarte water dat onze ziel zal drinken

Laten we van deze eeuw het sublieme scheepswrak dromen

Aan onze lippen dragen we de gevaarlijke ciborie

Drenkend met gif geen afschuwelijke nachten van woede

Oude stenen en peststilte

Barren Vigils bij Void Bastions

De zee en niets, de grote kloof, gapende

O dromen van vulkanen

We sterven onder de as van onze dodelijke verdoving

De zee en dan niets, de grote kloof, die ons roept

Blijf niet in mijn dromen

Dan het staal van een iris

De vermiljoen van een hemel