Et puis le soufre - Glaciation

Le voici, l’ange malade qui lentement s’abime

Des cieux où il est né aux gouffres anonymes

Il traine sa carcasse, que fatigue son áge

En révant en secret aux ors et au carnage

Il regrette parfois le confort des fosses

Quand il glisse dans l’onde, sous l'æil de Cronos

Qu’il embrasse au milieu des démons et des porcs

Des damnés, et des monstres, qui calcinent l’Athanor

Son nom est sans jamais, ni toujours, ni mesure

Il marque sur son front l’opposé de l’Azur

Et dessine le plan des géographies grises

Oú acharnent ses pairs, dans des plaines sordides

Tout entières replies d’aberrants hybrides

Vingt mille pieds sous la glace et la banquise

Car sans demain est le silence des gouffres

Insondables abimes, au furieux appétit

Qui digérent, narquois, en leur ventre ravi

Larmes acides, la bile, et puis le soufre

Hier is hij, de zieke engel vervaagt langzaam

Van de lucht waar hij werd geboren tot naamloze afgronden

Hij sleept zijn karkas, moe door zijn leeftijd

Stiekem dromen van goud en bloedbad

Hij mist soms het comfort van de pits

Wanneer het in de golf glijdt, onder het oog van Cronus

Laat hem kussen te midden van demonen en varkens

Van de verdoemden en monsters die de Athanor verschroeien

Zijn naam is zonder ooit, altijd of maat

Hij markeert op zijn voorhoofd het tegenovergestelde van de Azure

En teken de kaart van grijze geografieën

Waar zijn leeftijdsgenoten meedogenloos, in smerige vlaktes

Geheel gevuld met hybride uitschieters

Twintigduizend voet onder ijs en pakijs

Want zonder morgen is de stilte van de afgronden

Onpeilbare afgronden, razend hongerig

Die, spottend, verteren in hun opgetogen buik

Zure tranen, gal en dan zwavel