L'addio - Giuni Russo

Con la fine dell’estate

Come in un romanzo l’eroina

Visse veramente prigioniera

Con te dietro la finestra guardavamo

Le rondini sfrecciare in alto in verticale

Ogni tanto un aquilone

Nell’aria curva dava obliquit?

a quel tempo

Che lascia andare via, che lascia andare via

Gli idrogeni nel mare dell’oblio

Da una crepa sulla porta ti spiavo nella stanza

Un profumo invase l’anima

E una luce prese posto sulla cima delle palme

Con te dietro la finestra guardavamo

Le rondini sfrecciare in alto in verticale

Lungo strade di campagna

Stavamo bene

Per orgoglio non dovevi

Lasciarmi andare via, lasciarmi andare via

Ogni tanto un aquilone

Nell’aria curva dava obliquit?

a quel tempo

Che lascia andare via, che lascia andare via

Gli idrogeni nel mare dell’oblio

Quando me ne andai di casa

Finsi un’allegria ridicola

Dei ragazzi uscivano da scuola

Dietro alla stazione sopra una corriera

L’addio

Met het einde van de zomer

Als heroïne in een roman

Ze leefde echt een gevangene

Met jou achter het raam hebben we gekeken

De zwaluwen zoeven verticaal omhoog

Af en toe een vlieger

In de gebogen lucht gaf het scheefstand?

in die tijd

Die laten verdwijnen, die laten verdwijnen

Waterstoffen in de zee van de vergetelheid

Vanuit een kier in de deur keek ik je de kamer in

Een parfum drong de ziel binnen

En een licht nam zijn plaats in op de top van de palmbomen

Met jou achter het raam hebben we gekeken

De zwaluwen zoeven verticaal omhoog

Langs landwegen

We waren in orde

Uit trots hoefde je dat niet te doen

Laat me gaan, laat me gaan

Af en toe een vlieger

In de gebogen lucht gaf het scheefstand?

in die tijd

Die laten verdwijnen, die laten verdwijnen

Waterstoffen in de zee van de vergetelheid

Toen ik van huis ging

Ik veinsde een belachelijke opgewektheid

Jongens kwamen van school

Achter het station in een bus

Afscheid