Alagoas - Gifts from Enola

How needing of compassion are we

Who eavesdrop so obsessively

Listening in on sick men mumbling secrets to themselves in empty rooms

And what audacity

What childish sort of pride

To drop their heartache at their feet

And cast their candidness aside

And looking not into their eyes

But through the vast network of screens

We scream:

'These strange new words of yours

No longer suit our needs'

As if we were the ones they sought to please

The cure is your own words

If it doesn’t burn its not working

Hoezeer hebben we compassie nodig?

Die zo obsessief afluisteren?

Luisteren naar zieke mannen die geheimen voor zichzelf mompelen in lege kamers

En wat een durf

Wat een kinderachtige trots?

Om hun hartzeer aan hun voeten te laten vallen

En wierp hun openhartigheid opzij

En niet in hun ogen kijken

Maar via het enorme netwerk van schermen

Wij schreeuwen:

'Deze vreemde nieuwe woorden van jou'

Past niet meer bij onze behoeften'

Alsof wij degenen waren die ze wilden behagen

De remedie zijn je eigen woorden

Als het niet brandt, werkt het niet