Nostalgia - Francisco Céspedes

Quiero emborrachar mi corazón

Para olvidar un loco amor

Que más que amor es un sufrir…

Y aquí vengo para eso

A borrar antiguos besos

En los labios de otras bocas

Si su amor fue flor de un día

¿por qué causa es siempre mía

Esta cruel preocupación?

Quiero por los dos mi copa alzar

Para olvidar mi obstinación

Y más la vuelvo a recordar

Nostalgia

De escuchar su risa loca

Y sentir junto a mi boca

Como un fuego, su respiración

Angustia

De sentirme abandonado

Y pensar que otro a su lado

Pronto, pronto le hablará de amor

Hermano

Ya no quiero rebajarme

Ni pedirle, ni rogarle

Ni decirle que no puedo más vivir

Desde mi triste soledad veré caer

Las rosas muertas de mi juventud

Gime, bandoneón, tu tango gris

Quizás a ti te hiera igual

Algún amor sentimental

Llora mi alma de fantoche

Sola y triste en esta noche

Noche negra y sin estrellas

Si las copas traen consuelo

Aquí estoy con mi desvelo

Para ahogarlo de una vez

Quiero emborrachar mi corazón

Para después poder brindar

Por los fracasos del amor

Nostalgia

De escuchar su risa loca

Y sentir junto a mi boca

Como un fuego, su respiración

Angustia

De sentirme abandonado

Y pensar que otro a su lado

Pronto, pronto le hablará de amor

Hermano

Yo no quiero rebajarme

Ni pedirle, ni rogarle

Ni decirle que no puedo más vivir

Desde mi triste soledad veré caer

Las rosas muertas de mi juventud

Ik wil mijn hart dronken maken

Om een ​​gekke liefde te vergeten

Dat meer dan liefde een lijden is...

En daar kom ik voor

Om oude kussen te wissen

Op de lippen van andere monden

Als je liefde de bloem van een dag was

waarom is de oorzaak altijd van mij

Deze wrede bezorgdheid?

Ik wil het glas heffen voor ons allebei

Om mijn koppigheid te vergeten

En meer herinner ik me haar weer

Nostalgie

Om je gekke lach te horen

En voel naast mijn mond

Als een vuur, je adem

Angst

van het gevoel in de steek gelaten te worden

En dan te bedenken dat een ander aan zijn zijde

Spoedig, spoedig zal hij over liefde spreken

Broer

Ik wil mezelf niet meer verlagen

Vraag noch smeek

Zeg hem ook niet dat ik niet meer kan leven

Vanuit mijn trieste eenzaamheid zal ik zien vallen

De dode rozen van mijn jeugd

Kreun, bandoneon, je grijze tango

Misschien doet het jou hetzelfde pijn

wat sentimentele liefde

Mijn marionet-ziel huilt

Alleen en verdrietig op deze nacht

Zwarte en sterrenloze nacht

Als de kopjes troost brengen

Hier ben ik met mijn slapeloosheid

Om het een keer te overstemmen

Ik wil mijn hart dronken maken

Om later te kunnen proosten

Voor de mislukkingen van de liefde

Nostalgie

Om je gekke lach te horen

En voel naast mijn mond

Als een vuur, je adem

Angst

van het gevoel in de steek gelaten te worden

En dan te bedenken dat een ander aan zijn zijde

Spoedig, spoedig zal hij over liefde spreken

Broer

Ik wil mezelf niet verlagen

Vraag noch smeek

Zeg hem ook niet dat ik niet meer kan leven

Vanuit mijn trieste eenzaamheid zal ik zien vallen

De dode rozen van mijn jeugd