Ideale - Francesco Paolo Tosti

Io ti seguii come iride di pace

Lungo le vie del cielo:

Io ti seguii come un’amica face

De la notte nel velo

E ti sentii ne la luce, ne l’aria

Nel profumo dei fiori;

E fu piena la stanza solitaria

Di te, dei tuoi splendori

In te rapito, al suon de la tua voce

Lungamente sognai;

E de la terra ogni affanno, ogni croce

In quel giorno scordai

Torna, caro ideal, torna un istante

A sorridermi ancora

E a me risplenderà, nel tuo sembiante

Una novella aurora

Ik volgde je als een iris van vrede

Langs de wegen van de hemel:

Ik volgde je als een gezichtsvriend

De nacht in de sluier

En ik voelde me in het licht, in de lucht

In de geur van bloemen;

En de eenzame kamer was vol

Van jou, van je pracht

In je verrukt, naar het geluid van je stem

Ik heb lang gedroomd;

En van de aarde elke zorg, elk kruis

Op die dag vergat ik

Kom terug, beste ideaal, kom even terug

Om weer naar me te glimlachen

En voor mij zal het schijnen, in jouw schijn

Een nieuwe dag